U wilt meer van dit meer

‘Hee, ik heb geen probleem Ik heb alles gefikst ’k Wou nog iets zeggen, maar ik weet niet meer

Dan was het zeker niets

De dag is nog jong, ze trilt in de zon Ik wil alleen maar zwemmen’

Zomerser dan dit liedje, ‘Ik wil alleen maar zwemmen’ van Spinvis, wordt het zelden. Dit is tenslotte waar juli en augustus voor gemaakt zijn: er is geen probleem, we hebben alles losgelaten, we willen alleen maar zwemmen.

U bent vast ooit eens naar het zuiden van Frankrijk gereden. Voorbij Nancy en Dijon langs Lyon tot Cannes of Nice, of een minder mondaine bestemming waar de plezierboten wat kleiner zijn maar de zee even nat is. Misschien reed u zelfs in één ruk en vier files door, terwijl u maar aan één ding kon denken: straks het water in!

Wel, het goede nieuws is dat u zich die laatste honderd kilometer kunt besparen. Het echte Franse zwemmen doet u voortaan in het Lac de SainteCroix, op de grens van de departementen AlpesdeHauteProvence en Var. Een meer, dus dat zoute gevoel op uw lippen bent u alvast kwijt. Ook geen last van zand tussen de tenen, nee, er liggen keitjes, waardoor het water nog blauwgroener kleurt dan turkoois.

Natuurlijk is het niet. Het meer werd in 1973 aangelegd: 14 km lang en 2 km breed, om energie op te wekken. De stuwdam bij Baudinard genereert meer dan 150 miljoen kilowattuur per jaar.

Maar daarvoor bent u niet gekomen. U wilt alleen maar zwemmen. Wetenschappers zullen me vast tegenspreken, maar de inhoud van het meer is van het meest natte en meest verfrissende water dat er is. Komt u ook maar een beetje in de buurt, neem dan een duik (en doe watersandaaltjes aan).

Er zijn natuurlijk theorieën over de liefde voor het zwemmen. Dat al het leven op aard ontstaan is uit water en dat we daarom graag terugkeren naar dat water. Dat het zo fijn zwemmen was in de baarmoeder en dat wij naar die toestand verlangen. Onzin, natuurlijk. Wat zwemmen zo heerlijk maakt, is het gevoel van gewichtloosheid, absolute vrijheid. Dichter bij vliegen komt een mens niet. Toch niet zonder hulpstukken. Bovendien is zwemmen de meest verfrissende bezigheid in ZuidFrankrijk. Geen pastis die daartegen op kan.

Meer nog. Gewoon aan het Lac zitten is al een zaligheid op zich, door het zachte geklots van het water op de keien. En omdat u toch in Frankrijk bent, begint u zich al een beetje JeanJacques Rousseau te voelen die zich overgeeft aan zijn ‘rêverie au bord du lac’ – u laat uw gedachten meevloeien met het deinende water. Nergens vandaan, nergens heen. Frankrijk brengt het beste in ons boven – zolang ze niet beginnen te voetballen, natuurlijk.

Maar u wilt meer van een meer en dat kan. U kunt er waterfietsen en kanovaren of een motorbootje huren. Maar wat u natuurlijk echt moet doen ( ja, moet) is de Gorges du Verdon bezoeken. Het Lac de SainteCroix is de poort naar deze prachtige canyon, uitgesleten door de Verdon: 25 km lang met steile rotsen van 700 meter. U kunt de Gorges vanuit de hoogte bezoeken met de auto of, beter nog, met de fiets (al is het parcours niet altijd even vlak). Het beste genot is het traagste genot: het wandelpad loopt soms vlak naast de bergrivier, soms ziet u de groenblauwe streep vanuit de hoogte. En met wat geluk ziet u ook de vale gieren die er werden uitgezet.

Maar bovenal, u weet wat ik nu ga zeggen, kunt u na de wandeling gewoon weer gaan zwemmen.

De inhoud van het meer is van het meest natte en meest verfrissende water dat er is