Tour voorbij voor Gilbert na horrorcrash
Na een spectaculaire val in de afdaling van de Portet d’Aspet reed Philippe Gilbert met een gebroken knieschijf naar de streep. ‘Het is een mirakel dat hij kon uitrijden, maar zijn Tour stopt hier.’
Twee minuten, een eeuwigheid. Twee minuten lang wist niemand of Philippe Gilbert nog in de Tour zat of hetzelfde lot beschoren was als Fabio Casartelli, die enkele hectometers lager in de afdaling van de Col de Portet d’Aspet 23 jaar geleden het leven liet na een gelijkaardige val. De Italiaan viel er met zijn hoofd vol op een muurtje. Gilbert vloog óver het stenen muurtje. Recht de ravijn in.
Inmiddels hadden vier motards – onder wie de Vlamingen Kim Tiebergyn en Kenny Verfaille – de Waal van Quick Step Floors uit het ravijn en het struikgewas getrokken, maar de rest van de wereld was pas gerustgesteld toen France Télévision een verlossend beeld bracht: Philippe Gilbert met bebloede elleboog, bil en knie, maar met duimpje omhoog. Dankzij de adrenaline. Toen mecanicien Dirk Tyteca zijn goedkeuring gaf over de paraatheid van de fiets, zette Gilbert zijn weg verder.
De ritzege – waar hij met zijn solo een hand naar uitstak – mocht hij vergeten. Toen hij meer dan 31 minuten na ploegmaat Alaphilippe de streep bereikte, kreeg hij wel de Prijs van de Strijdlust. Yves Lampaert was zijn teamgenoot onderweg voorbijgestoken en vertelde dat die toch klaagde van de pijn. Maar Gilbert gaf geen krimp. De podiumceremonie onderging hij met de glimlach en rood bebloede sokken.
Oog van de naald
Hij maakte voor een Franse journalist zelfs even tijd om Alaphilippe te bewieroken: ‘We hebben een oprechte relatie. We zijn twee dezelfden. Hij heeft zo’n mooie carrière voor de boeg. Ik ben blij dat we op hetzelfde podium mochten staan.’
Over zijn blessures: ‘Ik ben cas sé, maar het gaat goed met mij. Ik wil de motards bedanken die mij uit het ravijn naar boven hebben getrokken. Die val was mijn eigen fout. Ik koos het foute traject en remde te bruusk met mijn voorrem’, deed hij de val af alsof hij het elke dag weleens meemaakt: zo’n tuimeling in een ravijn van drie meter diep met een onzachte landing op grof steengruis.
Ook de mentale landing van Gilbert was niet zacht. Terwijl ploegdokter Toon Cruyt achter het podium zijn knie ontsmette en inpakte, kreeg hij voor het eerst het filmpje van zijn spectaculaire val te zien. Toen hij twee minuten later de ploegbus opstapte, barstte hij in tranen uit. ‘Het was verschrikkelijk.’ In een mum van tijd
‘Ik kan niet meer stappen, zo rap kan het gaan. Deze Tour is over’ PHILIPPE GILBERT Quick Step Floors
waren zijn bijnieren gestopt met overuren draaien. De shock was aangekomen. Zo snel zijn linkerknie begon op te zwellen, zo snel groeide het besef dat hij door het oog van de naald was gekropen.
Bloeding in knie
Drama, maar geen dramatisch einde van zijn Tour was dan nog de teneur. ‘Het is geen breuk. We gaan nu even naar de ziekenwagen omdat je een open kniewonde daar sterieler kan ontsmetten en hechten dan in de bus’, duidde ploegdokter Toon Cruyt.
Op de vuile wonde na geen vuiltje aan de lucht, leek het. Maar vijf minuten wachten aan de radiologie werd een halfuur. Een teken aan de wand: we hadden in deze Tour een gelijkaardige situatie meegemaakt met Tiesj Benoot en Serge Pauwels. Het verdict werd een minuut later bevestigd toen Gilbert – inclusief pijnlijke grimas – door twee ambulanciers werd weggedragen richting ziekenwagen, die op zijn beurt richting ziekenhuis zou rijden voor verder onderzoek. De winnaar van de Strijdlust moest de strijd staken. ‘Ik kan mijn been niet meer gebruiken. Zo rap kan het gaan. Tour voorbij? Ja, sowieso’, waren de laatste woorden van Gilbert.
De duiding van Toon Cruyt: ‘Phil kan niet meer stappen. Wat niet normaal is. Zolang hij op de fiets reed, was er geen probleem. Maar nu kan hij er niet meer op steunen. De kans dat hij start is nihil. Het is eigenlijk een klein mirakel dat hij met zulke blessures nog aan de streep geraakt is.’
Na onderzoek in het ziekenhuis bleek dat Gilbert zijn linkerknieschijf gebroken heeft.