Een perfect imperfecte illusie
Er zijn zo van die zotte, overmoedige dagen waarop je je als ouder enkel geslaagd voelt als je je kleuters een deftige portie cultuur hebt weten te forcefeeden. Het eindigt soms met beschaamde gezichten (‘Blijf daar vanaf! Dat is een kunstwerk!’) en altijd met uitputting. Maar hé! Ooit zullen ze ons dankbaar zijn. Of niet.
Zo trokken we op een winterse vakantiedag naar de abdijsite van Herkenrode (Hasselt). Na een mild traumatiserende ervaring in een voornaam museum enkele weken voordien, mocht het wat simpeler. Een tentoonstelling op maat van kinderen, met ridders, eenhoorns en heuse voelbakken voor de grijpgrage handjes toe: dat leek ons nog haalbaar om met de drie en zesjarige te ondernemen. De enorme eenhoorn maakte indruk. De ridderhelm werd cool maar zwaar bevonden. In de voelbakken vol zaden en kruiden waren ze het liefst helemaal gekropen.
‘Mag het ook een cola zijn?’ Voor één keer mocht het een cola zijn. En plat water voor de jongste, want die lust niets anders. In de zon kon een terrasje net. De kinderen holden achter elkaar aan op het grasveldmetspeeltuigen en mijn blik bleef hangen aan de reusachtige containerachtige constructie die sinds 2015 het monumentale kunstwerk The quiet view van Hans Op de Beeck herbergt. De kunstenaar kreeg carte blan che voor een permanente installatie op de precieze plek van de vroegere abdijkerk. De fundamenten van de kerk liggen er nog, met archeologische overblijfselen vlak onder de grond.
‘Kom, kinderen, we gaan eens kijken wat er in dat gebouw te zien is!’ Een deur met een gang erachter. Dat was alvast spannend. Ze poseerden gewillig voor de smartphone van de mama. De dochter deed er gratis en voor niets een dansje bij. En daar was het dan. The quiet view, een schijnbaar eindeloos landschap in zwartwit. Water, rotsen. Dunne, kale bomen. Het heeft iets troosteloos en treurigs, maar is tegelijk oneindig mooi. Een bank nodigt je uit om plaats te nemen en te blijven kijken, als een eenzame wandelaar in een rechtkrabbelend, postapocalyptisch panorama.
Het is niet echt, dat zie je. Je bekijkt het landschap door glas en de perfectie van de eindeloosheid wordt doorbroken door de naden van de spiegels die het effect creëren. Niet echt, niet perfect. En net daardoor puurder, mooier, een perfecte illusie. The quiet view doet wat het belooft. Een oude bezinningsplek is niet meer, dus maakt Hans Op de Beeck een nieuwe, op maat van de 21steeeuwse mens. Hier wilde ik een uur lang blijven zitten. Rustig worden. Beetje denken. Kijken.
De perfectie van de eindeloosheid wordt doorbroken door de naden van de spiegels. Niet echt, niet perfect. En net daardoor puurder, mooier
‘Mama! Gaan we weer naar buiten?’ ‘Heb je het landschap gezien?’ ‘Ja!’
‘Mooi, hè?’
‘Ja! Mogen wij een ijsje?’
Met zijn laatste restje batterij kon mijn telefoon nog net één foto maken. Soms moet een mens genoegen nemen met het surrogaat van een illusie. En een ijsje.