‘De Tour beslist zelf over het geel’

Heel de wereld kan leven met Geraint Thomas als winnaar van deze Tour. ‘G’ is een nononsense topsporter die van fierheid glom toen hij gisteren de allerhoogste trede op de ChampsElysées opstapte.

Zijn verplichte persconferentie van zaterdagavond in het Parc des Sports Michel Labéguerie in CambolesBains was eerder small talk. Voor Thomas leek het allemaal nog te virtueel om het als écht te ervaren: hij, de voormalige tweevoudige olympische kampioen ploegenachtervolging, die Froome opvolgt als Tourwinnaar. Hij drukte zijn emoties uit in zinnen van één woord: ‘Insane. Crazy. Surrealistic, fenomenal.’

‘Neen, hoor. Sinds de voorbije winter leefde ik van dag tot dag. Ik deed alle kleine dingetjes juist, leefde in mijn eigen bubbel. Ik was de backup van Froomey. Zo begon ik aan de lange voorbereiding. Ver weg van alles wat geschreven werd over Team Sky. Ik focuste alleen op mezelf en las niets. Dan kan je ook niet boos of gedeprimeerd worden. De Tour zelf was als een kalender die aan de muur ging. Elke dag scheurde ik een blaadje weg. Rit per rit, klim per klim. De derde week was voor mij één grote onbekende. Tot vrijdag voorbij was. Dan kwam ineens wel de druk van de eindzege. En zaterdagavond viel heel die muur die ik rondom mij had opgebouwd ineens naar beneden.’

‘Echt niet. Froomey is misschien wel de beste ronderenner aller tijden, en die reed dus voor mij. Het was leuk om hem als steun bij de hand te hebben. Ik ben hem daar dankbaar voor.’ is

Wanneer ben jij er écht in binnen geloven, of speelde je aldoor een spel? Je had de moeilijkste opdracht van allemaal: je kopman en viervoudig Tourwinnaar Chris Froome eronder houden. Of zie ik dat verkeerd? In het verleden zat het erop tussen Hinault en LeMond, tussen Contador en Armstrong en zelfs heel even tussen Bradley Wiggins en… Chris Froome.

‘Het grote voordeel dat we elkaar al meer dan tien jaar kennen. We zijn niet enkel ploegmaten, maar ook vrienden. We overlegden ’s morgens en ’s avonds en beslisten dat de Tour zelf zou oordelen wie het geel zou verdienen. Zo is het gelopen.’

Elke dag opnieuw werden jullie auto’s met eieren bekogeld. Zelf zette je maar een beteuterd gezicht op toen je daar in het geel stond, terwijl vanuit het publiek boegeroep klonk om al die kleine en grote vermeende affaires van Team Sky. Hoe gingen jullie daarmee om?

‘Het was bij momenten moeilijk om geconcentreerd te blijven. Maar we waren naar hier afgezakt om met Team Sky te winnen. Dat was de missie. Ik kom gelukkig uit het baanwielrennen. Ik ben het gewoon om in the zone te koersen, om onder druk terug te slaan. Dat heeft me veel geholpen. We werden net geen machines.’

Zes Tourzeges voor Sky in zeven jaar. Wordt dat geen probleem voor de Tour en de sport?

‘Ik ben er toch blij mee hoor. Kijk eens naar de renners van ons team. Onze benen zijn niet onze grootste sterkte, maar wel ons hoofd. We hangen meer dan ooit aan elkaar. Haters heb je altijd wel, maar zoveel waren er heus niet. Alle Fransen die ik ken, steunden me.’

‘Ik kom gelukkig uit het baanwielrennen. Ik ben het gewoon om in the zone te koersen, om onder druk terug te slaan. Dat heeft me veel geholpen’

Waren er momenten dat je getwijfeld hebt?

‘Roglic, Froome, Dumoulin en ik waren de sterksten. Ik heb elke bergrit afgezien, maar ik volgde Dumoulin als was ik een vlek op zijn schoen. Tom heeft indruk gemaakt, hij laat zich niet door emoties leiden. Hij heeft net hetzelfde profiel als ik. Een complete renner die zichzelf goed kent. Neem nu die laatste Pyreneeënrit, met Landa en Bardet. We stonden toen echt onder druk, maar we sloegen niet in paniek. Daar won het team het voor mij. In de afdaling naar Laruns vrijdag was het ook heel tricky, maar ik maakte geen fouten. Zelf had ik het meest schrik van Alpe d’Huez, ik leed in die etappe ook het meest. Ik probeerde sterk te blijven en aan te klampen... En dan won ik die etappe ook nog in het geel. Dat gaf me een enorme boost.’

GERAINT THOMAS

Elf jaar geleden debuteerde je in de Tour voor Barloworld aan de zijde van Froome. Je werd voorlaatste. Ooit gedacht dat je elf jaar later zou winnen?

‘Geen haar op mijn hoofd. Ik was 21 jaar. Ik heb nooit zo geleden als toen. Elke dag opnieuw. Het was één grote leerschool. Ik ben het bewijs dat dromen kunnen uitkomen. Op voorwaarde dat je hard blijft werken en altijd in jezelf blijft geloven.’ Geraint Thomas met de vlag van Wales.