VERGEET EEN LEEFBARE ATMOSFEER OP MARS
Wetenschappers zijn er altijd van uitgegaan dat je, met wat inspanning, Mars opnieuw een leefbare atmosfeer kunt geven. Valt dat even tegen.
Vergeet het maar dat je voldoende CO2 kunt vinden om op Mars een broeikaseffect in gang te steken, om dan, wanneer de temperaturen boven nul zijn, planten te gaan kweken die de lucht vol zuurstof pompen, tot mensen er zonder ruimtepak kunnen rondlopen. Die ontnuchterende boodschap brengen twee planetologen in het vakblad Nature Astronomy.
Voor wetenschappers en sciencefictionauteurs was het eigenlijk al verworven: terraformisering, het ombouwen naar aardse omstandigheden van andere planeten, Mars in het bijzonder. De theorie is eenvoudig genoeg. Op Mars zijn aardig wat carbonaatrotsen te vinden: mineralen die ooit met CO2 uit de lucht gereageerd hebben. Net zoals op aarde. Als je dat gesteente verhit, komt het CO2 weer vrij. Dat zorgt voor een broeikaseffect, en langzaam warmt de atmosfeer op. Zodra het warm genoeg is, gaat het ijs in de bodem en de ijskappen waterdamp beschikbaar stellen, die ook als broeikasgas gaat werken.
Vervolgens introduceer je algen, mossen of elke andere plant die in dat soort omstandigheden wil overleven. Die beginnen, net zoals ze dat twee miljard jaar geleden op aarde hebben gedaan, CO2 op te nemen voor hun fotosynthese, en daarbij hun afval, O2, in het milieu te dumpen. Na hun dood leveren ze compost die de bodem vruchtbaarder maakt voor de volgende generatie. Geleidelijk aan stijgt de hoeveelheid gassen in de lucht – het verhitten van rots gaat nog altijd door – en een steeds groter percentage van die gassen is zuurstof. Eindresultaat: een adembare atmosfeer.
Zonnezeilen
Hoe warm je die rotsen op? Met kernreactors, of met plutoniumgenerators waar de Nasa nu al veel ervaring mee heeft, of met zonnespiegels die omheen de planeet cirkelen. Voor die laatste zou je de zonnezeilen kunnen gebruiken waarmee toekomstige vrachtboten naar Mars reizen. Al bij al: het vergt wat technologische ont
wikkeling, maar niets dat we niet aankunnen.
Nog maar een maand geleden kondigden onderzoekers aan dat ze een fotosynthetiserende cyanobacterie ontdekt hadden die extra goed geschikt was om op Mars zuurstof te gaan maken (DS 20 juni), in het volle vertrouwen dat ze de kolonisatie van Mars vooruit geholpen hadden.
Jammer maar helaas. Bruce Jakosky en Christopher Edwards, van de op dit terrein gereputeerde universiteiten van Colorado en NoordArizona, inventariseerden alles wat de marsjeeps en satellieten de jongste twintig jaar over de geologie van Mars te weten zijn gekomen. Ze telden alle carbonaatrotsen aan het oppervlak en in de bereikbare onder
Voorlopig is er toch iets meer technologische ontwikkeling nodig dan wat we vandaag
aankunnen
grond op bij het vleugje CO2 in de atmosfeer en in de ijskappen, en trokken ervan af wat vanuit die atmosfeer onvermijdelijk de ruimte in lekt.
Eindresultaat: daarmee kun je de luchtdruk op Mars driemaal zo groot maken – een vijftigste van wat nodig is – en kun je de temperatuur met tien graden verhogen. Die is nu pakweg min zestig. Voorlopig is er dus toch een ietsje meer technologische ontwikkeling nodig dan wat we vandaag aankunnen.
En ook dan is nog niet bewezen dat uit de eerste raketten mensen zullen komen die nog op hun benen kunnen staan en geen kletterende ruzie hebben. Desondanks: Mars, we komen eraan!