‘Als ik twijfel, richt ik me tot God’
Op haar pols staat in sierlijke letters Diabetes 1 getatoeëerd. Een boodschap voor hulpverleners, want zelf probeert Loriana Degeling (18) zo weinig mogelijk aan haar suikerziekte te denken.
‘Ik ga zelden de deur uit zonder makeup. Als ik opgemaakt ben, heb ik meer zelfvertrouwen en dat gevoel wilde ik ook aan andere mensen doorgeven. In het derde middelbaar begon ik aan een opleiding tot schoonheidsspecialiste. Het werd een moeilijk jaar, omdat ik suikerziekte kreeg. Dat is best lastig in je puberteit, maar in het ziekenhuis hebben ze me stap voor stap geleerd hoe ik met die ziekte moet omgaan.’
‘Sindsdien moet ik mezelf bij iedere maaltijd insuline toedienen. Diabetespatiënt zijn is niet leuk, maar het is ook geen kanker. Ik probeer mijn leven er niet door te laten bepalen. Jammer genoeg heb ik wel mijn schooljaar moeten overdoen. Sindsdien ben ik over geschakeld naar haartooi. In september ga ik naar het zesde middelbaar.’
‘Eigenlijk stond het in de sterren geschreven dat ik kapster zou worden, want als kind knipte ik al de haren van mijn barbies. Ik ga graag naar school. Er zitten alleen meisjes in mijn klas en dat maakt het een vrolijke bende. Het is fijn om elkaars haar te doen en ik verander heel regelmatig van kapsel. Enkele maanden geleden was het kort, omdat ik met mijn krultang een deel verbrand had. Sinds kort heb ik extensions zodat ik er weer wat vrouwelijker uitzie. Soms draag ik krullen, maar ik hou ook van steil haar.’
Moederdochtertattoo
‘Ik ben heel veel met mijn uiterlijk bezig. Mijn stijl is vrij klassiek, maar ik heb ook drie tatoeages die allemaal een speciale betekenis hebben. Mama en ik hebben vorig jaar een moederdochtertattoo laten zetten en ik heb ook drie hartjes op mijn heup die verwijzen naar onze drie gezinsleden.’
‘Door mijn suikerziekte heb ik nog een derde tatoeage: op mijn pols staat Diabetes 1, zodat hulpverleners meteen weten wat er aan de hand is als ik in coma zou gaan.’
‘Het is een risico waar ik al drie jaar rekening mee houd. Enkele maanden geleden was het bijna zover. Ik had buikgriep en lag in bed toen ik me plots voelde wegdraaien. Ik hoorde niet meer goed, alsof ik in een luchtbel terechtkwam. Toen heb ik mama gevraagd om een ambulance te bellen.’
‘Sindsdien ben ik soms bang dat het opnieuw zal gebeuren, maar ik probeer mijn leven zo gewoon mogelijk voort te zetten. Dansen is al heel mijn leven mijn grootste passie en ik doe het nog elke dag. Ik heb wel een sensor op mijn arm zodat ik voor en tijdens het dansen mijn suikerspiegel kan controleren.’
Rust in de kerk
‘Ik dans ook wedstrijden. Dit jaar ben ik eerste geworden bij een solowedstrijd in Genk. Ik had een jazzchoreografie uitgewerkt over de dood van mijn tante en ik heb die dag echt voor haar gedanst. Ze was als een tweede moeder voor mij, maar stierf door een bloedklonter toen ze amper 53 jaar was.’
‘Ik denk nog vaak aan haar. Als ik het moeilijk heb, put ik kracht uit mijn geloof. Tot mijn dertiende was ik misdienaar. Vandaag ga ik niet meer wekelijks naar de kerk, maar nog wel iedere maand. In de kerk kom ik tot rust. Als ik met twijfels zit, richt ik me tot God.’
‘De dood van mijn tante heeft me geleerd hoe kostbaar het leven is. Als ik in het weekend ga dansen in de Versus, valt het me op hoe