WORSTELEN MET WATER

Het was donker toen Hanan in Turkije aan boord ging van een kleine rubberboot. ‘Ik was bang’, herinnert het 15jarige meisje zich. ‘Ik zag alleen maar water.’ Het was de eerste maal dat Hanan de open zee aanschouwde. En nu bevond ze zich in een groep van 50 mensen met maar één doel voor ogen: ontsnappen.

Hanans familie was al een maand onderweg, op de vlucht voor de oorlog in hun thuisland Irak, naar een opvangkamp in Turkije en nu op een boot naar Europa. Zoals meestal was het vaartuig te klein voor het aantal mensen aan boord. Hanan zat in een hoekje, geklemd tussen haar twee zussen. Langs een lek stroomde er water in de boot. Alle opvarenden waren in tranen. ‘Ik kon niet zwemmen’, zegt Hanan, ‘ik dacht dat we gingen verdrinken.’

De overvaart duurde minder dan een uur. Tegen de ochtend meerde de boot aan bij een klein eiland in Griekenland, vanwaar de familie haar reis voortzette.

Een jaar later, in Duitsland. Hanan staat aan de rand van een zwembad, klaar om voor het eerst in het water te springen. Ze behoort tot een handvol vluchtelingen die zwemles volgen om hun watervrees te overwinnen en hun tocht te verwerken. ‘In het water denk ik nog altijd aan de boot. Ik wil zwemmen in de grote zee, dan pas zal ik vrij zijn.’