Theater in een gat in de grond
Liefde, verdriet en wereldliteratuur, en dat allemaal in een gat in de grond.
Ze wonen in een gat in de grond. Drie vrouwen – tiener, volwassen, iets ouder – en een jongen. Elk zijn ze op zoek naar liefde, maar de beleving van de middelste vrouw weegt het meest door op de sfeer in het gezin. Vooral de twee jongsten willen eruit weg. Want er is meer in het leven dan een gat in een grond.
Liefste is een vervolg op Sommige dingen (vallen in het water), een
voorstelling die Clara van den Broek na de dood van haar man Roel Verniers met hun kinderen maakte. Voor de locatievoorstellingen op Zomer van Antwerpen groef Skagen een groot, vierkant gat op een braakliggend terrein in Ekeren. Windmolens, de snelweg, wat huizen en bomen in de verte vormen een natuurlijk decor. Het stuk is losjes gebaseerd op de mythe van Orpheus, die zo lijdt onder de dood van zijn geliefde dat hij zelfs de god
van de onderwereld weet te vermurwen en toelating krijgt om haar mee terug te nemen.
Ook waar de vier personages wonen, ‘op de bodem, in het onzeg bare donker’, heerst gemis. De middelste vrouw (Clara van den Broek) klampt zich vast aan het verleden. Wanneer de jongen (Wolf Verniers) de draak steekt met een banaal lijkend ritueel, krijgt hij klappen: met rituelen en herinneringen sol je niet. Maar blijven zitten in je gat in de grond is geen oplossing.
Liefste combineert tekst uit de wereldliteratuur met korte fragmen
ten liefdesmuziek, en spel met beweging en ‘stille’ voorleesmomenten, waarbij het publiek de opgenomen tekst via hoofdtelefoon hoort. Sommige dialogen keren meer dan eens terug, in een andere rol, met nieuwe betekenis. Het zorgt voor een subtiele dramaturgische opbouw: verdriet verwerken gaat traag. Je moet het hebben van een herinnering, het verhaal van een buitenstaander, een deuntje hier of daar. Je moet echte dialoog toelaten. En je moet vooral de zon op je huid durven te voelen.