De geslagen hond

Dogman ¨¨¨¨è Van: Met:

Hoe diep kun je een hond vernederen voor hij zijn tanden ontbloot? Marcello baat een hondensalon uit aan een onooglijke uithoek die meer weg heeft van een illegaal betonstort. Hij zou geen hond kwaad doen: als je hem slaat, kijkt hij met puppyoogjes terug. Hij incasseert. Goed, hij dealt wel eens coke, maar alleen om zijn dochtertje te trakteren op snoepreisjes.

Zijn vaste cokeklant is een agressieve reus van een vent. De rest van de lokale middenstand is Simones gewelddadige bezoekjes beu en wil hem buiten. Maar de schriele Marcello pakt het anders aan: hij vleit zich in Simones greep, zelfs wanneer hem dat medeplichtig maakt aan misdaad.

Het is niet moeilijk om de metafoor voor de maffia te zien in Dogman, waarmee regisseur Matteo Garrone terugkeert naar de sfeer van Gomorrah, maar dan in compactere vorm. Aan de ene kant is Dogman hyperrealistisch: de acteurs zijn karakterkoppen die vanuit eigen ervaring spelen en het verhaal is losjes gebaseerd op feiten. Aan de andere kant is de film zichtbaar theatraal en de fotografie haast te mooi mistroostig. In Italië is alles larger than life. En het is ook meedogenloos hard. Het is The drop van Michaël R. Roskam, maar dan voor echt.

Ook bij Gomorrah lag Garrones focus meer op de kleine garnalen dan op de georganiseerde misdaad. Het gaat hem om het drama van de kleine man, vertolkt door een geweldige Marcello Fonte. Een mens schreeuwt om gehoord te worden. De honden zijn blaffende getuigen als een Grieks koor. Zij zijn bang voor het beestachtige gedrag van de mens.