Iedereen aan de tsundoku

E r woedt een oorlog. Een woordenoorlog. Eén tussen Noord en Oost. Tussen Scandinavië en Japan. Zij strijden om de wereldbeker ‘verpakken van onnozele dingen in hippe woorden of trends’. Scandinavië scoorde al met hygge (gezellige thee aan het haardvuur), lagom (ongezellige soberheid) en sisu (nog ongezelligere zelfdiscipline). Uit Japan kregen we al shinrinyoku, lucratief vertaald als ‘bosbaden’, maar eigenlijk betekent het niets meer dan een gewone wandeling tussen de bomen. En kijk, sinds gisteren weet ik dat er ook een toegewijde beoefenaar van de eeuwenoude kunst van tsundoku in mij schuilt.

Die tsundoku is de winnaar, als u het mij vraagt. Torenhoog staat ie er, boven al die scanditruut vol overbodige woorden. Geen hipsterterm, nochtans, want het bestaat al even. Sinds 1879, zo leert de BBC mij. Oud, en nu weer opgediept.

‘Ja, komaan! Maar wat betekent het nu?!’ Zo hoor ik u al met licht geïrriteerde stem vragen (of roepen). En terecht. De definitie is simpel: plafondhoog opstapelen van leesmateriaal. Meer boeken kopen dan je ooit gelezen krijgt. Tsundoku is de oorzaak van de nooit eindigende toreadlijsten, de reden achter de eeuwigdurende leesfrustratie, de oorzaak van de versnellende verstoffing van boekcovers allerhande. U kent het wel. Terwijl in uw achterhoofd nog drie leesstapels smeken om uw aandacht, grijpt uw hand in de Fnac, de Passa Porta of bol.com al naar voer voor een vierde stapel. Wanneer u denkt dat u eindelijk de jongste Eggers of Auster kan gaan wegwerken, staat daar plots een promostapel met klassiekers die u altijd al had willen hebben en nooit gelezen kreeg. En die Kindle, zo’n ding waarvan de persoonlijke ebibliotheek toch al niet uitblinkt in overzichtelijkheid, bulkt die ook bij u van de impulsief binnengehaalde titels waarvan er slechts een beperkt percentage het balkje ‘honderd procent gelezen’ bereikte?

Blij word ik ervan, blij dat er een woord voor bestaat, voor die menselijke neiging tot het aanleggen van proviand voor die onstilbare leeshonger. Een tic die blijkbaar niet alleen de mijne is, want anders zou er geen woord voor bestaan. Echt, tsundoku is zo’n woord waarvan je pas weet dat je het altijd gemist hebt als iemand het voor je neus komt leggen.

De definitie is simpel: plafondhoog opstapelen van leesmateriaal