GEMENGDE GEVOELENS
Deze week kreeg ik een attest van mijn bank, over mijn verleden als Fortisbelegger. In die hoedanigheid ben ik misleid door het toenmalige management. De Fortistop hield op het hoogtepunt van de financiële crisis infor matie achter over de toestand van het bedrijf. Een Nederlandse rechter heeft besloten dat ik daarom recht heb op een vergoeding.
Dat is op het eerste gezicht goed nieuws. Toch heb ik er gemengde gevoelens over. Eigenlijk vind ik niet dat ik recht heb op een schadevergoeding. Beleggers nemen een bewust risico. Ze worden daarvoor beloond met een hoger rendement. Risico betekent dat het ook wel eens fout kan gaan. Dat maakt deel uit van het spel. If you can’t stand the heat, stay out of the kitchen. Dat was ook de mening van de eerste rechter tot wie de beleggers en hun advocaat zich gewend hebben. Pas in beroep kregen zij gelijk.
Ik heb me nooit aangesloten bij een van de organisaties die naar de rechter zijn gestapt. Ik heb gegokt en verloren, en ik heb dat verlies zonder mokken aanvaard. Toch heb ik nu recht op een vergoeding. De rechter vindt dat ook gedupeerden die zich niet gedupeerd voelen, vergoed moeten worden.
Iets anders dat me een beetje tegen de borst stuit, is dat anderen opdraaien voor de schadevergoeding die ik kan ontvangen. Die anderen, dat zijn de huidige Ageasaandeelhouders. Ageas is weliswaar de erfopvolger van Fortis, maar het is eigenlijk een compleet ander bedrijf waarvan je moeilijk kan volhouden dat het verantwoordelijk is voor de destijds gemaakte fouten. Het is alsof je een kind laat betalen voor de schade die zijn ouders tien jaar geleden hebben veroorzaakt. Ageas moet nu 1,3 miljard euro uitbetalen. Dat is 14 procent van de beurswaarde van het bedrijf. De huidige Ageasaandeelhouders betalen het gelag in de vorm van een lagere koers. Degenen die de eigenlijke misleiding op hun geweten hebben – de toenmalige Fortistop en de overheid – komen goed weg.
Je kunt natuurlijk zeggen dat eerlijkheid en transparantie een eerste vereiste zijn voor beursgenoteerde bedrijven. Beleggers voorliegen, dat doe je niet. Maar in de periode rond het faillissement van Lehman Brothers ging het er zo chaotisch aan toe dat het de vraag is of optimale transparantie zoveel verschil gemaakt zou hebben. Het hele financiële stelsel stond op het punt te kapseizen. Je kan dan de exact uitgesproken woorden onder de microscoop gaan leggen, maar de vraag is of een hoger waarheidsgehalte zoveel verschil zou hebben gemaakt.
Het is interessant om de Fortisschikking te vergelijken met de Arcoaffaire. De Arcocoöperanten zijn in veel sterkere mate misleid dan de Fortisbeleggers. Hen werd voorgespiegeld dat ze met
Eigenlijk vind ik niet dat ik recht heb op een schadevergoeding. Beleggers nemen nu eenmaal een bewust risico
Arco geen enkel gevaar zouden lopen, wat later nog eens bevestigd werd met een staatsgarantie, die achteraf onrechtmatig zou blijken te zijn. Toch staat een schadevergoeding voor de Arcocoöperanten nog altijd op losse schroeven, terwijl de Fortisbeleggers de buit binnen hebben. Hoe rechtvaardig is dat?
Maar daarmee is mijn dilemma nog niet opgelost. Ik kan twee dingen doen. Het geld versmaden dat op mij ligt te wachten. Of tegen wil en dank aanvaarden dat ik misleid ben geweest. Het geld incasseren en doorstorten naar een goed doel, dat is misschien nog de beste oplossing.