‘Mijn dochter heb ik uit Mosul vrijgekocht voor 6.000 dollar’
bestempeld als genocide.
Zo’n 200.000 jezidi’s sloegen op de vlucht en kwamen terecht in tentenkampen in de Koerdische Regio van Irak. Net als Ghanim, die op het moment van de inval niet in Sinjar was, zitten de meeste daar vier jaar later nog.
Gekidnapt door IS
Op Ghanims lijst van 26 vermiste familieleden staan nu nog zes namen. De andere twintig, onder wie zijn vrouw en kinderen, konden ontsnappen – of wist hij te redden. Meestal door hen vrij te kopen. ‘In begin ging het om 1.300 of 2.500 dollar. Mijn dochter heb ik voor 6.000 dollar uit Mosul vrijgekocht. De laatsten kostten 10.000 tot 20.000 dollar. In totaal heb ik zeker 60.000 dollar besteed. Geld dat ik moest lenen.’
Sommige familieleden kon hij uit ISgebied halen met hulp van Arabische kennissen, meestal tegen betaling. Als chauffeur op lange routes naar Sinjar had hij een netwerk dat hem hielp zijn verwanten te traceren. Hij toont een foto van een Irakees met de traditionele mannenhoofddoek: ‘Hij hielp me, zelfs zonder geld te vragen’. Maar dat was een uitzondering: ook Arabieren uit Sinjar sloten zich aan bij IS. ‘Ik hou niet van moslims,’ echoot Ghanim de mening van veel jezidi’s na 2014, ‘maar we hebben hun hulp nodig.’
Een nichtje zit nog in Syrië, en stan overbrengen, maar hij wacht tot de lijken worden vrijgegeven. Van de ruim zeventig massagraven die in Sinjar zijn aangetroffen, is er door geldgebrek nog geen door forensisch experts onderzocht. De uitkomsten zouden een rol moeten spelen bij de berechting van ISleiders.
Arabische buren
Dat is het enige waarvoor hij wil terugkomen uit Duitsland, waar zijn vrouw en de meeste van zijn kinderen nu wonen. Hij wacht op toestemming om zich bij hen te voegen. Terugkeren naar Sinjar wil hij niet, omdat het een speelbal is tussen de Koerden en Bagdad en beheerst wordt door milities, maar vooral vanwege de pijnlijke herinneringen en de angst voor de Arabische buren ‘die onze kinderen verkochten’.
Een deel van de gemeenschap is naar Europa gevlucht, ’die komen nooit meer terug’. Anderen zouden na vier jaar in een tent hun kamp graag ombouwen tot een dorp, maar de Koerdische regering staat dat niet toe. Die wil dat ze uiteindelijk teruggaan naar een Sinjar onder Koerdisch bewind. Slechts enkele duizenden deden dat tot nu toe. Maar het is toch jezidigrond? ‘We willen dit land niet meer’, zegt Ghanim beslist.
JAMEEL GHANIM Jezidi in Baadre
opinie