‘Ik ben de meest chille mens van de vaderlandse rock’
FLIP KOWLIER
‘Zonder totetrekkerie’ praat Filip Kowlier (42) honderduit over zijn angstaanvallen en depressies. ‘Maar dat is misschien maar drie procent van mijn leven. Voor de rest ben ik een gelukkige mens’, zegt hij. En al helemaal als hij in een camper naar het WestVlaamse Heuvelland kan cruisen.
Ergens op de top van de Rodeberg ligt een weide. Ernaast grazende paarden, ervoor een weids uitzicht op het WestVlaamse Heuvelland, in de verte de tent van het festival Dranouter waar ’t Hof Van Commerce dit weekend zal spelen. Het is in alle opzichten de ideale plek voor de bekroning van onze tocht hierheen: luifeltje uitdraaien, stoeltjes installeren, koffietje zetten en genieten maar.
Zou je denken. Maar Flip Kowlier parkeert onze gehuurde camper (‘ik heb een klein busje, maar wou eens een grotere uitproberen’) ietwat onhandig op de weg vlak voor de open wei. ‘Er hangt een bordje met “privédomein”, hier kunnen we toch niet zomaar oprijden?’ Waarom niet, denken wij stilletjes. Alsof iemand er aanstoot aan zou nemen dat je hier even geniet van een koffie met uitzicht.
Overleg in de camper, de fotograaf – jeugdvriend en tourmanager Piet ‘Junior’ Stellamans – gaat uiteindelijk in het hotel aan de overkant toestemming vragen. De dame die er zit te telefoneren, negeert de fotograaf feestelijk en even later put hij zich nog uit in verontschuldigingen als de baas achterdochtig vraagt wat die bus in zijn wei doet. Een andere artiest had misschien even zijn hoofd laten zien of geïmponeerd met ‘een reportage voor De Stan
daard’, maar Kowlier blijft stilletjes in de auto zitten. Tot zover het rock’nrollgehalte van de felle muil van ’t Hof Van Commerce.
Even later, bij de zetellift in de schemerzone tussen Vlaanderen en Frankrijk, vertelt hij over een kwajongensstreek die hij ooit uithaalde. ‘Ik had vanop de lift met een vriend gerocheld op een man beneden. Hij stond mij woedend op te wachten, waarop mijn moeder mijn verdediging op zich nam: “Tuttut, onze Flip doet zoiets niet.”’
Nostalgie is wat ons van zijn woonplaats in Gent naar hier brengt. ‘Ik ben opgegroeid in Izegem. Op zondag maakten we met mijn ouders, broer en zus weleens een uitstap naar deze kabellift. Hij staat hier sinds 1957.’ En hij is in al die tijd nauwelijks veranderd, denken we als we het rudimentaire kettinkje zien waarmee we onszelf moeten beveiligen. Wat heerlijk dat dit soort plekken nog kan bestaan.
Min moaten
Met vader en moeder Kowlier heeft hij overigens nog altijd een even sterke band, zegt hij. Maar toen hij kampte met negatieve gevoelens, was zijn moeder de eerste persoon die het herkende. ‘Al vier keer in mijn leven ging ik door een intense periode. Depressie, maar ook zware angstaanvallen zonder reden. Die laatste zijn nog het grootste deel van mijn psychische problemen.’
‘Erover spreken is al een deel van de verwerking. Bovendien zijn veel mensen daarmee gediend: ze herkennen het van bij zichzelf of anderen. Het enige gevaar is dat het publiek je daarmee gaat identificeren. Terwijl: het maakt misschien maar drie procent uit van mijn leven. Voor de rest ben ik best een gelukkige mens. Ik ben er met de jaren ook beter in geworden: ik neem medicatie, ik doe aan meditatie, ik heb een therapeut. En ik laat het gewoon toe.’
Kon zijn moeder er ook zo goed mee overweg? ‘Het was een andere tijd, hé, er was minder aandacht voor. Ze ging werken, had drie kinderen: ze moest gewoon doordoen. Dat lijkt me niet per se slecht. Al wil ik depressie zeker niet minimaliseren.’
Het is opvallend hoe graag Kowlier gezien is. Op het terras bij de zetellift (‘Ge drinkt er toch nog eentje van het huis, hé?’) komt een man voorzichtig vragen of hij mee op de foto wil. ‘Tuurlijk!’ Een andere komt spontaan een Whatsappbericht tonen: ‘Nesten (de Kuurnse karikatuur
schilder, red.) ligt zwaar ziek in de kliniek en kijk eens wat hij naar onze vriendenkliek stuurt: “Min moaten, ik zie ulder ge irn, wuk zoe ’k ik doen zonder gidder”.’ Kowlier kan het oprecht appreciëren.
Hij bestelt een Cola Zero. ‘Op mijn 36ste ben ik gestopt met drinken. Het is al zes jaar dat ik geen druppel alcohol meer aanraak. Niet omdat ik een drankprobleem had, gewoon omdat ik ondervind dat het enorm veel voordelen heeft. Oké, soms is het een beetje saaier, maar voor de rest: je staat helderder in het leven, kunt beter nadenken, ziet sneller oplossingen. Je hebt nooit een kater, wat fantastisch is – the day
after kon nogal eens op mijn gemoed werken. Je bent ook creatiever zonder drank. En als je nuchter op een podium klimt, valt het mythische van zo’n concert wel wat weg, maar je hebt veel meer energie om te geven.’
Pose
Zo’n duizend shows gaf hij alles samen al, rekende zijn tourmanager uit. Is hij nog altijd zenuwachtig en mist hij zijn shotje alcohol vooraf niet? ‘Zondag staan we hier beneden in het dal voor een paar duizend man in Dranouter: daar ben ik totaal niet nerveus voor. Je hoeft maar in je handen te klappen en de hele tent doet van “hey, hey, hey”. Je kunt niet geloven wat een boost dat geeft. Maar zet me voor een klein publiek, zoals laatst op een feestje in een schuur, en ik word serieus zenuwachtig.’
Kunnen we Flip Kowlier eigenlijk op een festival spotten als hij er zelf niet speelt? ‘Ja hoor. Ik ga graag een dagje naar Werchter of Pukkelpop als toerist. Niet voor een bepaalde groep op de affiche, gewoon wat rondlopen en zien wat we tegenkomen.’
Hij is dus geen muziekfreak die het programma uitpluist? ‘Ik een muziekfreak? Helemaal niet! Een liefhebber, meer niet. Ik zal nooit beïnvloed worden door het laatste nieuwe groepje, want dat ken ik niet eens. Als ik iets ontdek, is het af en toe iets ouds. Ik heb ook nooit mijn weg gevonden in platenwinkels. Het algoritme van Spotify bedient mij meer dan goed genoeg.’
Dat lijkt vreemd voor een muzikant die in zoveel genres thuis is. Hij volgde een op
‘Ik ben niet bang dat er nog een midlifecrisis zit aan te komen: de snelle auto’s, het vele feesten, ik heb het allemaal al gehad’
leiding aan de jazzstudio, brak door met de hiphop van ’t Hof Van Commerce, bevestigde met gevoelig solowerk als singersongwriter, verraste al met een volledige reggaeplaat (Otoradio), speelde zijn conceptalbum Cirque live met een groot orkest en leeft zich tegenwoordig uit in soul en funk met Ertebrekers.
Na een halve dag samen cruisen door Vlaamse velden lijkt het ons dat zijn solowerk het dichtst op de huid van de ware Flip zit. ‘In al mijn projecten zit iets van mijn persoon, maar geen enkel is één op één Flip Kowlier. Al besef ik nu pas dat ’t Hof Van Commerce het meest een pose is. Ik moet soms zelf lachen als ik mij “Slaet ip min gat” hoor zingen. Als er kinderen in het publiek zijn, schaam ik me zelfs.’ Fragmentje voor de fijnproevers: kom je gie ier dikwijls schatje, ik ken u lik van zien / ewel santé mijn ratje, ik heb etwa te biedn / allez aj aandringt ton, want ’k heb ’k ik niet veel tid / ik doe je zere komn, ’k bewerke joene klit.
Bang dat de inspiratie opdroogt, is hij nooit geweest. ‘De ideeën blijven komen, het schrijven gaat vlot en is voor mij gewoon spelen. Het is de afwerking waar het meeste werk in kruipt. Al blijft “werk” relatief: ik heb nog nooit het gevoel gehad dat ik een zware job heb. Ik breng mijn zoon naar school, wandel helemaal van Mariakerke langs het water naar het centrum van Gent, ga fitnessen en begin aan mijn werkdag, als het kan in een koffiebar.’
En is optreden zwaar? ‘Het is soms vervelend dat we om 15 uur al moeten soundchecken als we pas om 22 uur spelen. Ik ben geen mens om urenlang in de drukte van de backstage rond te hangen, daarom ga ik met mijn Volkswagencamperbusje. Kan ik wat chillen in de stilte en een dutje doen tussendoor.’
‘Ik ben trouwens op zoek naar iets nieuws en op deze tocht wou ik eens een grotere camper uitproberen. Maar nog al tijd iets subtiels, waarmee je kunt toekomen aan de AB zonder dat ze zeggen: ah, Flip is hier met de mobilhome van mémé.’
En natuurlijk draagt zo’n camper de belofte van zorgeloze reizen in zich. Verkiest hij ’s zomers de snelweg of de trage wegen? ‘Ik ging zopas nog op vakantie naar Italië via de snelweg, maar ter plekke nemen we de binnenwegjes.’ En in het leven: snelweg of binnenweg? ‘Op zich ben ik een gulzige mens die recht op zijn doel af gaat. Maar de luxe aan ouder worden is dat je de trage wegjes leert te appreciëren: ik hoef niet meer zo nodig tien dagen zwaar uit te gaan op de Gentse Feesten. Daarom ben ik ook niet bang dat er nog een midlifecrisis zit aan te komen: de snelle auto’s, het vele feesten, ik heb het allemaal al gehad.’
Wie rust uitstraalt, blijkt ook rust aan te trekken. ‘Tussen de muzikanten rond mij zitten er weinig ego’s, we toeren al jaren met een min of meer vaste crew. Dat voelt goed. Ik moet de meest chille mens uit de vaderlandse rock zijn.’
Wat helpt om rustig te blijven, is dat Kowlier een notoire nieuwsmijder is. ‘Kranten, websites, zelfs het radionieuws: ik moet het niet meer. Dat gaat echt ver. Onlangs zat ik in De afspraak en ik wist zelfs even niet wie onze premier is.’
‘Ik ben gestopt met nieuws ten tijde van de terreurdreiging. Ik word daar allemaal niet gelukkig van. En hoe groot is de kans dat ikzelf met terreur te maken krijg? Onlangs stond de radio nog eens op: verschillende keren per uur een nieuwsupdate over de grote drukte op Zaventem. Wat heb ik daaraan, als ik zelf niet op Zaventem hoef te zijn? Geef mij een podcast over uurwerken en ik ben al lang content.’
Want nee, ook de hobby’s van de WestVlaamse hiphopper zijn niet meteen
streetwise. ‘Wandelen vind ik echt de max. En zoals mijn vader ben ik geïnteresseerd in techniek. Modelbouw met afstandsbediening bijvoorbeeld. Of oude horloges. De laatste jaren ben ik daarover beginnen lezen en volg ik wekelijkse uitzendingen van amateurs op Youtubekanalen. Fantastisch. Dat zijn dus topmachines op microformaat, hé! Ik heb al een hele verzameling.’ Om zelf te dragen? ‘Ja tuurlijk. Alleen dat klein horlogetje uit de Tweede Wereldoorlog draag ik niet, dat zou er wat raar uitzien.’
Even daarvoor hebben we een lunch besteld op een terras met zicht op het glooiende Heuvelland (‘Kijk daar in de verte, de heuveltjes van Erika!’). Een halve kip, zonder frieten maar met extra groenten. ‘Twee jaar al ben ik gestopt met koolhydraten. Ik voel me veel beter.’
De telefoon gaat. Het is zoon Vince (10). Welk soort vader is Flip Kowlier? ‘Als baby moet je je kind gewoon verzorgen. Maar hoe ouder hij wordt, hoe meer je moet opvoeden. Dat is niet makkelijk, ik probeer over mijn keuzes na te denken. Niet zomaar na te zeggen wat van een kind verwacht wordt. “Zit stil”, bijvoorbeeld. Waarom zou een kind dat moeten doen? Ik stuur mijn keuzes bij als dat moet. Dus ja, ik ben als vader soms de goede vriend van mijn zoon. Maar als hij te ver gaat, ben ik wel streng.’
Heeft Vince te lijden onder zijn scheiding? ‘Nee, ik kom goed overeen met mijn ex, over de opvoeding beslissen we samen. En ik woon ook niet samen met mijn nieuwe vriendin, die veel jonger is (Louise is 27,
red.). We staan allebei nogal op onze vrijheid, en dat werkt prima zo. Nee, het gaat goed.’
’t Hof Van Commerce speelt vandaag op Zeverrock in Zevergem (24 uur) en morgen op Dranouter (16.30 uur). En vervolgens op 9/8: Lokerse Feesten, 12/8: Halfoogst, Leuven, 18/8: De Zomer van Puurs, 25/8: Maanrock, Mechelen, 26/8: Bomboclat, Zeebrugge, 31/8: Boterhammen in het Park, Brussel.
Dit artikel kwam tot stand met dank aan The Van Company in SintNiklaas.
‘Ik heb nog nooit het gevoel gehad dat ik een zware job heb. Ik breng mijn zoon naar school, wandel helemaal van Mariakerke langs het water naar het centrum van Gent, ga fitnessen en begin aan mijn werkdag, als het kan in een koffiebar’