‘Als er te veel geroezemoes is, speel ik “Habibi” niet’
Tamino speelde zaterdagavond in de Marquee drie nieuwe nummers en de gloedvolste versie van ‘Habibi’ die we al van hem mochten horen – dat wil wat zeggen. Het publiek schreeuwde zich schor om meer.
Die nieuwe nummers, ‘Persephone’, ‘Verses’ en ‘Chambers’, zijn die live nog aan het roderen?
‘Nee, ze zijn ondertussen opgenomen, in hun structuur zijn ze af. Ik speel ze allemaal graag, maar “Verses” is speciaal, omdat ik dat op mijn eentje breng, zoals ik ook ben begonnen. En het is een liefdesliedje dat veel voor mij betekent.’
En de plaat komt uit ...
‘In oktober! Straks gaan mensen die nummers helemaal kennen. Ik denk dat het een leuke periode wordt. Als ik zelf naar een optreden ga en een intro herken, dan voel ik euforie gewoon omdat het nummer wordt gespeeld.’
Joost Zweegers noemde zijn optreden op Rock Werchter een jongensdroom; jij hebt al alle grote festivals gespeeld. Ging dat niet te snel?
‘Ja en nee. Ik was klaar voor die shows, als performer. Muzikaal ben ik vrij snel matuur geworden, denk ik. Maar andere artiesten moeten gedacht hebben: die gast brengt één nummer uit en staat hier op Werchter, wat denkt die wel? Al heb ik eigenlijk gewoon genoten van wat op mij af kwam.’
Heb jij ooit plankenkoorts?
‘Nee, ik heb twee gouden cadeaus gekregen voor een artiest: ik slaap heel goed en ik heb zelden stress. Toch niet voor optredens. Op alle andere vlakken ben ik een mega stresskip.’
Hoe ga je om met geroezemoes in de zaal?
‘Ik draag “inears”, professionele oordopjes. Als ik daarin geroezemoes hoor, weet ik dat mensen echt luid aan het babbelen zijn. Dat geluid wordt opgevangen door de microfoons en kan mij uit mijn concentratie brengen. Als het echt erg is, voel ik ook niet de behoefte om “Habibi” te spelen op het einde.’
Wraak!
‘Nee, als ik me niet in die breekbare positie kan verplaatsen die dat nummer nodig heeft, gebeurt het gewoon niet. Het zou niet oprecht zijn van mij, dan zou ik het spelen als een acteur en niet vanuit mijn gevoel. Als de sfeer zo goed is als daarnet, kan ik echt een krop in mijn keel krijgen dat ik zoiets persoonlijks voor al die mensen zing. Het is niet iets wat je in je dagelijks leven doet, hé? Op weg naar de supermarkt ga je niet zulke klanken uit je keel halen.’
op verschillende kleinere podia. Maar die hebben niet meer zo’n scherp profiel: gratis drankbonnetjes voor wie ons het verschil kan uitleggen tussen Marquee, Castello, Club en Lift. En op de Main Stage kon maar een zeldzame vogel als Ronnie Flex een grote massa trekken in de namiddag. Groepen als Circa Waves of Welshly Arms traden er op voor een paar honderd man.
Déjà vu
Headliners zijn gitaargroepen die al een paar jaar succes hebben, zoals The War On Drugs en Arcade Fire, of popgroepen zoals Bazart en Imagine Dragons. En steeds vaker zullen dat hiphopartiesten als Kendrick Lamar of NERD zijn. Dat Travis Scott zijn optreden op vrijdag annuleerde, was echt een tegenvaller. ‘Baby Kanye’ heeft het geknipte profiel voor Pukkelpop, met zijn vergezochte beats en klanken. De rapper en producer is misschien geen grote naam bij dertigers, maar wel voor wie jonger is. Zijn nieuwe plaat Astroworld is net uit en is streaming en verkooprecords aan het breken. Dj Charlotte De Witte nam zijn plaats in, maar van haar werd nooit verwacht zijn schoenen te vullen.
De meeste headliners gaven geslaagde optredens. Over Imagine Dragons ruziën de critici nog – onze vrouw vond ze weinig subtiel, maar zag wel een groep die een zeer jong publiek, soms voor het eerst in drie dagen, de wei deed oversteken naar de Main Stage. Bazart leek zijn formule daar niet te kunnen vertalen naar een groot optreden in de openlucht.
Of was dat omdat we hun optreden nu echt een keer te veel hebben gezien? Veel Vlaamse groepen speelden een set die ze al eens gebracht hadden op Pukkelpop, of op kleinere festivals, of allebei. Steak Number Eight had het excuus dat dit hun afscheidsoptreden was, Oscar & The Wolf had gesleuteld aan repertoire en show tot die weer fris was, maar bij de Belgen hadden we te vaak een déjà vu. En Pukkelpop kan veel hebben, maar geen déjà vu.
Wat herinneren we ons over een paar weken van Pukkelpop 2018? De headliners. Een paar ontdekkingen als de compleet uitzinnige jazz van Sons of Kemet. Willy Sommers die met Mauro, Daan, Sennek en een fanfare een glimlach op het gelaat van de aanwezigen toverde die er uren later nog hing. Een potentiële headliner voor komende edities, zoals Jungle. Als Pukkelpop uitbreidt, kan het tientallen nieuwe artiesten plukken online. Maar misschien is dit een goed moment om zich af te vragen welk festival het de komende jaren wil zijn.
Het programma vertoonde dit jaar tekenen van vermoeidheid