BEWAARMIDDEL

Plantaardige oliën, gom en verhitte hars, daarmee smeerden de Egyptenaren hun overledenen zesduizend jaar geleden in. Zogenaamd om het lichaam in goede conditie te houden voor de oversteek naar het hiernamaals. Maar zesduizend jaar na datum is het toch ook maar een beetje gissen naar de werkelijke reden.

Probeerden ze niet gewoon het lichaam van een gestorven geliefde wat langer bij zich te houden? Insmeren met een raar mengsel, stof errond draaien, in een rieten mand steken, geen moeite was te groot of te gek.

Wat lijken onze hedendaagse begrafenissen en crematies plots saai. Met onze moderne industriële technieken kunnen we nog veel verder gaan dan de Egyptenaren. Waarom vriezen we het stoffelijke overschot niet in een glazen diepvries in, met speciale lichteffecten? ’s Avonds leest het gezin een boekje rond het lichtgevende lichaam. We kunnen schijfjes lijf inwerken in het driedubbele vensterglas. Telkens als je naar buiten kijkt, zwaait je papa naar je. En er zouden beduidend minder vogels tegen het raam vliegen. Of we bewaren onze geliefde in een glazen bokaal, geblazen op maat van het overleden lichaam. Je zet het in de gang – in combinatie met een bewegingsdetector en licht dat aanfloept, een uitstekend inbraakalarm.

Daarom lees ik zo graag over ou

de culturen. Ze brengen je op nieuwe ideeën.