Vrouwen die hun mannetje staan
Op het filmfestival van Venetië kapen sterke vrouwen het witte doek. Moeten zij de mannelijke filmmakers nu dankbaar zijn?
Tegenover twintig mannen steekt één vrouwelijke filmmaker (de Australische Jennifer Kent) als kanshebber voor de Gouden leeuw wel heel bleek af. Natuurlijk kreeg festivaldirecteur Alberto Barbera op zijn donder.
Maar kijk, daar komt Yorgos Lanthimos (The killing of a sacred deer, Lobster) met The favourite, een heerlijke vinnige satire die het toneel vrijmaakt voor vrouwen en mannen in vrouwenkleren. In zwierige bewegingen en met behulp van groothoeklenzen toont de Griekse filmmaker het leven aan het hof in Engeland aan het begin van de 18de eeuw.
Wedijver en intriges
De komst van een nieuw dienstmeisje (Emma Stone) verstoort de relatie tussen Queen Anne (Olivia Colman) en Lady Sarah (Rachel Weisz). Het zet de deur open voor een ongeziene wedijver en nieuwe intriges. Dat komt goed uit, want hoeveel eendenraces kun je in je kasteel organiseren voordat ook dat gaat vervelen?
Met opzichtige pruiken en licht geheven kin spelen deze actrices de pannen van het dak. Voor Lanthimos, die negen jaar kauwde op het scenario dat hij deze keer niet zelf schreef, betekent het zijn meest toegankelijke film.
‘Huisvrouwen, liefjes of echtgenotes: ik heb me vastgebeten in dit project omdat het vrouwen voor de verandering in al hun complexiteit en pracht toont.’
Op het Lido was hij gisteren speelt de pannen van het dak in ‘Favourite’, een heerlijke vinnige satire.
‘Huisvrouwen, liefjes of echtgenotes: ik heb me vastgebeten in dit project omdat het vrouwen voor de verandering in al hun complexiteit en pracht toont’ YORGOS LANTHIMOS
Regisseur ‘Favourite’
niet de enige die daar oog voor had. Vijf jaar na Gravity komt Alfonso Cuarón met Roma, een ontroerend portret dat de Mexicaanse filmmaker baseerde op herinneringen aan zijn eigen kindermeisje.
Alleen begrip van hond
In een oogstrelende zwartwitfotografie neemt hij de kijker mee naar MexicoCity in de vroege jaren 70. Het emotionele centrum van een doktersgezin is de inheemse nanny Cleo. Vol mededogen filmt Cuarón haar leven zoals het is, dienstbaar en welwillend.
Het ene moment wordt ze ge
knuffeld en aangehaald, dan weer afgesnauwd. Alleen de hond kan begrijpen hoe zij zich voelt. Hoe vaak kan een film je hart doen smelten en breken in 135 minuten? Roma is een hoogtepunt in een al even indrukwekkende oeuvre.
De mannen komen er niet goed vanaf. Het zijn lafaards en overspelige gelukzoekers die hun verantwoordelijkheid ontlopen. Of zoals de doktersvrouw haar zegt: ‘Wij vrouwen hebben alleen elkaar.’
Naast applaus weerklonk kritiek op de deal die de filmmaker sloot met Netflix. Of die niet vloekt met zijn liefde voor beelden die om het grote scherm vragen? Cuarón, korzelig: ‘Ik vind het nogal unfair om dat zo te stellen. Netflix zal Roma in een heleboel zalen vertonen. Bovendien gaat het om de impact die de film kan hebben, ook wanneer die niet langer in de bioscoop draait.’