Het conservatisme van Francken is waardeloos

Het conservatisme is inhoudsloos geworden, schrijft Van de strijd tegen de vulgariteit en vervlakking rest nog slechts gegniffel over mannen in sexy lingerie.

Diversiteit zonder terughoudendheid omhelzen, totaal openstaan voor alles wat verschillend is, dat zou alleen een heilige lukken – of de perfecte consumptiemens. Want in de wereld van de consumptie worden alle etnieën, religies, subculturen en seksuele identiteiten herleid tot leuke, kleurrijke labels, logo’s, fetisjen en uiterlijke kenmerken, en dus ontdaan van elke mogelijk stekende of uitdagende inhoud.

Herleid tot consumptiewaar maken verschillen geen verschil meer. Alles wordt je gepresenteerd als iets dat je kunt kopen, als je meent daarmee je levensgenot te kunnen vergroten. Megaconcerns speuren alle bevolkingslagen af op zoek naar hun verlangens, neigingen en gevoeligheden, en vooral naar hun verlangen om anders te zijn, om eens ‘iets anders te proberen’, en vervolgens creëren ze producten die op die verlangens inspelen.

De consumptiemaatschappij is radicaal hedonistisch. Het gaat om een professioneel gedirigeerd hedonisme. Op basis van onderzoek sturen managers en productontwikkelaars vormen van genotsbeleving. Laatst hebben weer enkele slimmeriken een gat in de markt ontdekt: ze merkten dat sommige mannen graag in pikante lingerie rondlopen en daar tegenover vrouw of vriend mee uitpakken. Voor de liberale democraat in ons is daar niets mis mee: elke vorm van genot is toegestaan, als je er maar niemand anders mee schaadt.

Heimelijk genieten

Zo is ook Theo Francken een liberale democraat – maar hij is natuurlijk, en gelukkig, ook een mens. Ook al mag van hem iedereen zijn ‘pursuit of happiness’ op zijn manier invullen, sommige zaken vindt hij toch maar al te bizar, zoals bijvoorbeeld die sexy lingerie voor mannen. Normaal is dat toch niet? Wij echte mannen hebben dat toch niet nodig? Als zomaar alles kan, waar staan we dan nog? Is er dan geen enkele norm meer? Is er dan überhaupt nog een gemeenschap, een wij mogelijk? – De conservatief krijgt hier even de overhand op de liberaal.

Maar welk soort conservatisme is dit eigenlijk? Francken las het bericht over die lingerie in De Telegraaf, het soort krant dat mikt op lezers die graag smullen van nieuws dat hen een beetje op stang jaagt. Heimelijk genieten ze van wat ze bespottelijk vinden of moreel afkeuren. Maar, zoals te verwachten valt, heeft Francken geen oog voor de dubieuze strategie van zo’n krant (er wordt zogezegd alleen een feit gemeld). Hij richt zich uiteraard evenmin tegen het bedrijf dat die mannenlingerie produceert (het maakt zogezegd

Het conservatisme spot graag met de excessen van de linkse politieke correctheid, maar is zelf nog stuurlozer dan links

FRANK VANDE VEIRE

Wie? Filosoof en auteur.

Wat? Het conservatisme moet, bij gebrek aan positieve waarden, voortdurend vijanden verzinnen. alleen maar een product waar vraag naar is). Neen, Francken maakt zich vrolijk over die verwijfde mannen die naar zijn gevoel hun mannelijkheid degraderen, in de zekerheid dat hij daarmee zal scoren bij een publiek dat hem op handen draagt.

En waarom zou hij dat niet mogen doen? Franckens onbehagen wordt vast gedeeld door miljoenen mannen én vrouwen, die nu echt niet allemaal verplicht een cursus ‘omgaan met diversiteit’ hoeven te volgen. Waarom zou wie dan ook pikant mannenondergoed als een ‘meerwaarde’ of zelfs maar als ‘normaal’ moeten beleven? Waarom zou iemand ‘empathie’ met die rare mannen moeten hebben? En waarom zou Francken niet af en toe zijn achterban en zichzelf met conservatief, ietwat zurig getwitter mogen plezieren?

Doodskrampen

Het probleem is alleen dat het conservatisme van Francken waardeloos is. Je zou toch denken dat een conservatief zich bekommert over de kwaliteit en het behoud van wat waardevol is aan de eigen cultuur. Een conservatief lijkt me iemand die zich bijvoorbeeld zorgen maakt over het feit dat een kwart van de bewegingen op het internet met porno te maken heeft, dat negen van de tien popliedjes over seks gaan, dat de overvloed aan prikkels waaraan jongeren én volwassenen door het internet en de sociale media blootstaan hun vermogen aantast om zich langdurig in iets te verdiepen, dat de ‘ontlezing’ om zich heen grijpt, dat managers en communicatiedeskundigen het onderwijs, en dus ook de overdracht van de traditie, uithollen door de bestuursformats uit de be drijfswereld over te nemen, dat de reclame onophoudelijk het hele veld van menselijke verlangens en dromen uitbuit om producten te slijten, dat door gentrificatie en de almacht van de grote winkelketens onze steden steeds eenvormiger worden, dat het overgrote deel van de televisiekanalen een soort amusement biedt dat duizend keer bedenkelijker is dan sexy lingerie voor mannen.

Maar het hedendaagse conservatisme heeft die cultuurstrijd al lang opgegeven. Je wint er geen kiezers mee. En dus moet het conservatisme, bij gebrek aan positieve waarden, voortdurend vijanden verzinnen. Het overleeft zichzelf in het negatieve. Van zijn strijd tegen de vulgariteit en vervlakking rest nog slechts een beetje gegniffel over mannen in sexy lingerie, terwijl het zich al lang niet meer druk maakt over het zwakzinnige hedonisme dat dag en nacht van onze schermen spat.

Het conservatisme spot graag met de excessen van de linkse politieke correctheid, maar het is zelf nog stuurlozer dan links. Het is al lang dermate inhoudsloos geworden dat het de verdediging van ‘de westerse cultuur’ overlaat aan trotse cultuurbarbaren als Silvio Berlusconi, Viktor Orban en Donald Trump. ‘Waarom zou Francken niet af en toe zijn achterban met conservatief getwitter mogen plezieren?’