Castellucci kleurt Brusselse herfst
De Italiaanse regisseur Romeo Castellucci is dit najaar te gast bij Bozar, Kanal en de Munt. In elk van de drie huizen levert hij een nieuwe productie. ‘Impliciet tonen ze een totaalportret van Brussel’, zegt hij zelf.
Romeo Castellucci is een van de meest uitgesproken theatermakers van de huidige generatie. Zijn voorstellingen zijn vormelijk en inhoudelijk radicaal. Ze drijven op een heftige en poëtische beeldenstroom die zijn raadsels niet prijsgeeft. Als brandstof dienen de oeroude, traditionele verhalen waarvoor Castellucci telkens van een wit blad papier vertrekt. ‘Zonder de rijkdom van de kunstgeschiedenis was ik zelf nooit artiest geworden’, zegt hij daar zelf over.
Na een opmerkelijke Parsifal, zijn operadebuut, en een versie van Orphée et Euridice waarbij een patiënte met lockedinsyndroom betrokken was, keert hij terug naar De Munt. Hij zal er Die Zauberflöte regisseren, Mozarts populairste opera. Maar Castellucci’s komst naar Brussel krijgt ook een verlengstuk. Voor het museuminwording Kanal maakt hij de nieuwe performanceinstallatie La vita nuova. En voor Bozar laat hij zich inspireren op de tentoonstelling over de barokschilder Theodoor van Loon. Hij levert een beeldende installatie die aanknoopt bij de barokcultuur, waarin de drapering en de plooien van gewaden een hoofdrol mogen spelen.
Bij de drie creaties zijn telkens ook Brusselse gastacteurs betrokken. Uit castings voor Die Zauberflöte en La vita nuova haalde Castellucci performers met een uitgesproken profiel. ‘Ze zullen op het podium staan, niet als personages, maar met hun eigen geschiedenis’, zegt hij.
Wat is uw band met België, en met Brussel in het bijzonder?
‘Mijn vader heeft in zijn jonge jaren nog gewerkt in de steenkoolmijnen van Charleroi. België was Castellucci: ‘Theater is een stijlfiguur voor de stad’.
altijd zeer aanwezig in mijn leven, later ook op artistiek vlak. De Singel en het Kunstenfestivaldesarts waren bij de eersten om de producties van mijn compagnie te presenteren. Ik vond hier een publiek met een open geest en grote nieuwsgierigheid – heel anders dan in New York of Londen, waar een ijzeren conservatisme heerst. Het ligt niet zozeer aan de last van de traditie die minder zou doorwegen, denk ik. Cultuurmanagers als Frie Leysen en Gerard Mortier hebben een parcours uitgestippeld dat radicale vernieuwing als
‘Ik vond in België een publiek met een open geest en grote nieuwsgierigheid – heel anders dan in New York of Londen’
evident voorstelde. En De Munt duwde mij daarna ook nog richting opera.’
Wil u met deze triptiek Brussel ook een spiegel voorhouden?
‘Ik heb geen theorietje in petto dat ik op de scène wil demonstreren. Maar dit wordt wel een soort totaalportret van Brussel.’
‘Mijn theater is geen theatre de vérité. Het speelt de kracht van de fictie uit, maar dan wel met een hoog aanwezigheidseffect. Voor Kanal engageerde ik een groep mannen en vrouwen die getekend zijn door het leven, in De Munt staan naast de zangers ook performers op de scène.
‘Ik probeer Brussel niet te reduceren tot een enkelvoudig beeld. Simplificatie noem ik graag een van de tragedies van deze tijd. Een ensemble vormen, samen deel uitmaken van een geheel: theater is voor mij een stijlfiguur voor de stad. En dus moet je het hele prisma oproepen.’
‘Die Zauberflöte’,
‘La vita nuova’, ‘History of oil painting’
ROMEO CASTELLUCCI Theatermaker