Mannen zonder spaarvarken
BRUSSEL I ‘Papa is zijn spaarvarken kwijt.’ Op die manier legde André Meyers zijn kinderen (toen 7 en 4 jaar) in 2009 uit dat hij ze ’s avonds geen verhaaltje kon voorlezen. Papa moest immers met andere papa’s overleggen hoe ze de verloren spaarvarkens konden terugvinden.
Samen met zijn Franstalige collega Fabien Lambert was Meyers destijds het gezicht van de honderden Belgische Kaupthingspaarders die, na het faillissement van het Luxemburgse filiaal van de IJslandse spaarbank, al hun spaargeld dreigden te verliezen. Vooral het lot van Meyers was nauw met dat van de IJslandse bank verbonden. Hij was toen manager en eigenaar van het directmarketingbedrijf dat de mailings van dochter Kaupthing Bank Luxemburg verzorgde.
Toen de IJslandse moederbank failliet ging, dreigde Meyers een belangrijk deel van de reserves van zijn bedrijf te verliezen. Bij Lambert was de belegging persoonlijker. Die had geld van zijn schoonouders
– bestemd voor de aankoop van een huis – tegen een hoge rente vastgezet bij Kaupthing Luxemburg ‘om het te beschermen tegen de inflatie’. Gelukkig voor hen liep alles goed af. ‘We hebben alles teruggestort gekregen, inclusief de rente’
Het hele verhaal heeft zijn leven echter grondig veranderd. ‘Ik doe professioneel nog alleen de dingen die ik graag doe.’ Dat zijn dan hoofdzakelijk consultancyopdrachten voor Bpost en projecten rond circulaire economie. ‘De crisis heeft mij doen inzien wat echt belangrijk is, zoals investeren in de toekomst van de planeet.’
En zijn spaargeld? ‘Dat heb ik nu beter gespreid’, lacht Meyers. Al staat een groot deel ervan wel nog op een spaarboekje van Keytrade Bank, de onlinebank die destijds de Kaupthingspaarders onderdak bood. ‘Uit dankbaarheid? Dat niet alleen. Het is ook een goede bank, die een correct rendement biedt, ook al is dat vandaag dan bijna niets.’ Het is niet de enige les die Meyers trok uit de Kaupthingnachtmerrie. ‘Blijf nooit bij de pakken zitten’, geeft hij nog als raad mee. ‘In verhouding tot het faillissement van de grootbanken waren wij een nonevent. Maar omdat we erin slaagden om ons te organiseren, kregen we toch ons spaargeld terug.’
Meyers heeft er naar eigen zeggen zelfs positieve contacten aan overgehouden. ‘Toen de ambassadeur van Luxemburg met pensioen ging, werden we uitgenodigd op zijn afscheidsfeest wegens onze positieve, constructieve houding destijds. Zelfs van de ambassadeur van IJsland kreeg ik met Kerstmis ooit een kaartje.’ (nta)