Weer net niet voor Dylan Teuns
Dylan Teuns blijft de pannen van het dak rijden in de Ronde van Spanje. Alleen die ritzege blijft maar uit. De Canadees Woods maakte de frustratie gisteren nog wat groter.
BRUSSEL I De Gendt mag vandaag dan als leider van het bergklassement starten, de Belg die in deze Vuelta veruit het meest aanspraak mag maken op een ritzege, is Dylan Teuns. Rit 9, rit 11, rit 12, rit 13 en nu ook rit 17: keer op keer is Teuns goed voor een plek in de top 5. De Limburger klimt bijzonder alert, ruikt de goede ontsnapping en speelt bijna dagelijks een hoofdrol in de finale. Ook giste ren. ‘Het was een van die ritten in de laatste week waarop ik mijn zinnen had gezet’, wist Teuns. En zo gaat dat dezer dagen: eenmaal hij zijn gedachten op iets richt, zit hij er zelden veel naast. In de geaccidenteerde rit doorheen het Baskenland nestelde Teuns zich al vroeg in de wedstrijd in de goede ontsnapping. ‘Daar wist ik meteen wie de sterkste renners waren. De Gendt, Woods, Mollema… Dezelfde jongens die ik al eerder in mijn buurt heb gezien deze Vuelta.’ Eén voordeel: Teuns had met De Marchi een BMCploegmaat bij zich. ‘Dat maakte het makkelijker om te controleren. Eenmaal in de finale wist ik dat de laatste klim het sleutelpunt zou zijn.’ Die laatste klim was de Monte Oiz: vijf kilometer aan een gemiddelde van 11,9 pro cent met uitschieters tot 18 procent. De kopgroep was dan al flink uitgedund. Bleven naast Teuns uiteindelijk over: De la Cruz, Majka en Woods. Maar dan maakte Teuns een foutje dat we hem deze Vuelta al eerder zagen maken. Zijn aanval kwam toch weer een tikje te vroeg. ‘Daardoor kon Woods terugkeren, op zijn beurt aanvallen en moest ik een kloofje laten. In de laatste honderd meters kon ik nog opnieuw dichter komen. Maar, helaas, niet dicht genoeg.’
Innsbruck
Voor de 31jarige Canadees Woods, rijdend voor Education First, was het de eerste ritzege in een grote ronde. Zeer geëmotioneerd droeg hij de winst op aan Hunter, zijn zoontje dat twee maanden geleden dood werd geboren. Maar, gaf hij tegelijk toe, ook hij was onder de indruk van wat Teuns gepresteerd had. ‘Hij reed supersterk. Ik dacht echt een paar keer dat ik het niet zou halen’, klonk het eerlijk. Laat het een troost zijn voor Dylan Teuns: twee weken voor het WK blijkt hij in een buitengewone bloedvorm te verkeren. Als bondscoach De Weert straks in Innsbruck dan toch enige hiërarchie wil aanbren gen tussen zijn vier kopmannen – Wellens, Van Avermaet, Benoot en Teuns – weet hij wat hem te doen staat.
Een troost: die bloedvorm voor het WK pakken ze hem niet meer af