ZOLANG TOCH MAAR NIEMAND KAN WINNEN
Met de gemeenteraadsverkiezingen in zicht beleeft de federale regering een adembenemende deconfiture. De gelijkenissen tussen het Arcodossier en dat van de transmigranten fascineren. Politieke wil genoeg, toch bij de partij die eigenaar is van het dossier. Maar het lukt niet. Grootspraak die de onmacht maskeert, vergroot het geklungel. De schade kan alleen cynisme voeden.
Het loopt al enkele weken niet lekker voor de NVA, maar hoe Theo Francken in het ijle trapt met de transmigranten, zal in geen enkel noodscenario hebben gestaan. Crisisgevoel rond migratie kwam de NVA tot nu toe nooit ongelegen. De partij en voorzitter Bart De Wever vonden er altijd een gelegenheid in om zich nog scherper te profileren als de waakhond van de eigen identiteit. Theo waakt over de grenzen. Wat hij graag wil, mag hij niet, bijvoorbeeld omdat het tegen mensenrechten indruist, en dat maakt hem politiek sterker. Francken en De Wever maten zichzelf een aura van heldhaftigheid aan, en daar was geen kruid tegen gewassen. Maar met de transmigranten stokt het. Francken en Jambon zouden het oplossen.
Francken moet tonen wat hij kan. Maar hoe harder hij trapt, hoe meer hij verstrikt raakt. Om toch meer transmigranten voor 24 uur te kunnen opsluiten, laat hij veroordeelde criminelen vrij. Een grotere zonde kon hij niet begaan tegen wat hij zelf aanduidt als de essentiële kracht van zijn beleid. Nu staat zijn daadkracht plotseling ter discussie. Al die Australische modeltweets en tellertjes over uitwijzingen nog aan toe: waar heeft Francken echt greep op?
Voor CD&V is Arco dan weer een zich tergend langzaam voltrekkend fiasco. De prijs aan politiek kapitaal die de partij ervoor betaalt, valt niet meer te becijferen. Kris Peeters sleept zich naar de offerbank. Hoeveel keer stonden ze al niet ‘garant’? Ook deze legislatuur komt de oplossing er niet. Toch blijft CD&V gedoemd tot Arco. De politieke ‘garanties’ worden een almaar tragischer gebaar van machteloosheid.
De meerderheidspartijen hebben dat aura van impotentie over zichzelf afgeroepen. Opgejaagd door de NVA gedragen ze zich van bij het begin alsof ze tegelijkertijd kunnen regeren en permanent campagne voeren. Wie campagne voert, is grootsprakerig over wat hij allemaal wil doen. Hij laat uitschijnen dat het een fluitje van een cent is om het te doen. Politiek is dat de ideale wereld. Helaas zijn de coalitiepartners in zo’n wereld elkaars permanente vijanden. Hoe meer gevoel van crisis waar de andere onder lijdt, hoe beter. Als er maar niets gedaan wordt, kan niemand winnen.
De daadkracht van Francken staat nu plotseling ter discussie