Verloren lopen tussen droom en dronkenschap
Als muzikant en artistieke duizendpoot Rudy Trouvé zijn volledige universum op scène zet, levert dat raadselachtig roestheater op om prettig in te verdwalen.
Is Screen een theaterfilm, muzikaal langspeeltoneel of een cinematografisch ‘poptreden’? Ach, wat doet het ertoe: in het universum van Rudy Trouvé zijn er geen hokjes. Het exlid van dEUS en de huismuzikant van theatergroep Het Nieuwstedelijk maakt naast duivelse muziek jes evengoed gebricoleerde animatievideo’s en beeldende performances. Voor zijn thea terdebuut Screen sloeg hij de handen in elkaar met Simon Allemeersch (Lucinda Ra).
We kruipen in het hoofd van Pieter Genard, die zwalpt tussen droom en dronkenschap. Hij denkt de regie zelf in handen te hebben, maar loopt hopeloos verloren in de absurde show die het leven is. Uit het duis ter duikt gids Warre Borgmans op. Elfendertig typetjes speelt deze moreel dubieuze Faust, tot een Tony Corsaripersiflage toe. Borgmans is er trouwens niet live bij, maar wordt tot leven gewekt via allerlei projectievlakken, als een hologram. Je zou voor minder in de, euh, warre zijn.
Staan wél op scène: multi instrumentalisten Mauro Pawlowski en Elko Blijweert. Bien trouvé de s’étonner ensemble denk je, als je ziet hoe ook zij zich uitleven in deze speeltuin voor volwasse nen. Werelden lopen als in een nachtmerrie door elkaar; het verhaal maakt bokkensprongen; split screens, cameo’s en scherm in schermeffecten zorgen voor extra prettige verwarring.
Rationeel krijg je er geen grip op, gevoelsmatig is Screen een weirde, intrigerende trip met heel wat humor. Hermetisch wordt het nooit, raadselachtig is het altijd. Misschien is dit geen spek voor ieders bek, maar Screen biedt wel een gedurfd, radicaal vormexperiment met een volstrekt unieke verbeelding. ‘Een mengeling tussen een afdaling in de hel en een bonte avond’, lezen we na afloop in het programmablaadje. De nagel op de kop.
1921/9 en 1618/10 in Leuven. Ook in Hasselt, Tervuren, Genk, Oostende, Mechelen, HeusdenZolder en Dilbeek.