Dromen van een beetje leegte
De lijst met inschrijvingen is lang, maar die leerlingen geparkeerd krijgen in een van mijn avondlessen is een ander verhaal. Bij elk telefoonnummer hoort hetzelfde verhaal: hun kind heeft het druk, het heeft een agenda die er half september al zo ingewikkeld uitziet dat er kleurtjes voor nodig zijn om overzicht te brengen. Hun kind kan toch onmogelijk tussen de zwemles en de tennisles ook nog naar de toneelles? Ik denk met ze mee, zoek oplossingen voor de sportzak en de balletschoenen, maar het zijn puzzels met stukjes te veel. Sommige ouders raken verhit, anderen zakken weg. Bent u er nog, meneer?
Aan het einde van mijn telefoonsessie heb ik één kind geronseld. Het zal later komen, want aansluitend op de studie moet het nog naar de dactylo. Ik teken cirkels rond de namen op mijn lijst. Ze zijn de bevoorrechte kinderen, besef ik. Ze hebben ouders die het beste met ze voor hebben. Geen enkel potentieel talent zal in hun geval onaangeroerd in de voorraadschuur blijven liggen. Toch heb ik met ze te doen. Alsof school alleen niet al een hele boterham is, wat zeg ik, een vette sandwich, dubbel belegd. Wanneer haal je nog eens rustig adem als er elke dag na vier uur nog iets van je verwacht wordt?
Bij ons in de kleuterschool werd de week aanschouwelijk gemaakt door middel van plastic flessen die gevuld waren met zand. Alleen de woensdag was maar halfvol. Die leegte, daar teerde ik op. Daar laadde ik me op. En nog belangrijker: op woensdagmiddag leerde ik iets waar ik al mijn hele leven lang de vruchten van draag: ik leerde mezelf bezighouden. Daar kwamen verhalen uit voort, vlekkerige schilderijen, scheve hutten, kunstjes aan de trapeze, hoofdwonden.
Dat we onze kinderen nu naschoolse activiteiten aanbieden, is normaal: ze moeten ergens heen terwijl wij geld verdienen, want dat goed geïsoleerde huis en die goed verluchte reis twee keer per jaar, die betalen zichzelf niet. Maar doen we het ook niet omdat we dromen van een kind met een toekomst waar de successtralen vanaf schitteren? En succes glimt niet uit zichzelf, daar zijn offers voor nodig en vooral veel stress. Achter elke voetballer op een Paninisticker schuilt een moeder die elke woensdagmiddag in de regen aan de zijlijn stond.
Ik vraag me af of kinderen daarvan dromen. Voor hen is later iets voor later. Kinderen leven in het nu, die hebben daar geen mindfulness voor nodig. Waar zij van dromen, dat is volgens mij van de halve fles. Van een beetje leegte tussen het zand en de dop. Daar waar het een keer niet gaat om spartelen tegen het verzuipen.