Ongevaarlijke idealisten
De programmatitel haalden de makers bij hem en presentatrice Frances Lefebure droeg iets oranje in de eerste aflevering, maar voorts houdt elke gelijkenis tussen de Amerikaanse president Trump en Make Belgium great again op.
In Make Belgium great again wil Lefebure van ons land een betere plek maken. De wereld verbeteren doe je in mom jeans en op blote voeten, want zo praatte ze het programma aan elkaar.
De Neveneffecten deden met Basta zeven jaar geleden iets vergelijkbaars, maar dan stouter, op sneakers en beter. Om vernieuwende tv te zien moet u dus niet kijken, wel voor het naturel van Lefebure, die een stralend oranje zonnetje was in een iets te hoog opgetrokken broek. Echte idealisten zijn altijd een tikkeltje gevaarlijk en schoppen keet, maar dit is natuurlijk televisie die wil verbinden en dus voor al niemand voor het hoofd wil stoten.
Af en toe ging Lefebure ook de straat op met een team van jonge, vlotte, hippe idealisten. Zo gingen ze ’s nachts de namen van drie steden overplakken om aandacht te vragen voor orgaandonatie. Tongeren werd Longeren, Lier werd Nier en Geraards bergen werd Gerhartsbergen. Dramati sche muziek en nerveus camerawerk moesten die nachtscènes een air van gevaar geven. Dat kijkonseensdurvensfeertje is meteen het grootste pijn punt van het programma. Want echt spannend werd het nooit, ook niet toen de politie hen tegenhield om hun identiteitskaarten te vragen om hen vervolgens verder te laten plakken.
De verborgen camera moest zelfs mee toen Lefebures kompanen hun documenten om orgaandonor te worden in hun gemeentehuis gingen invullen. De dreiging die uitgaat van een gemeenteambtenaar die je vertelt waar je precies moet handtekenen: we zagen het niet.
Even later wou Lefebure ons land verlossen van de vervelende kaartjes van autoverkopers die je soms tussen je autoruit vindt. Om hem een lesje te leren, plakten ze de auto van zo’n autoverkoper vol met zijn eigen kaartjes. Goed gevonden, al was het uiteindelijk een lang uitgesponnen verborgencameragrap.
Het beste hield Lefebure voor het laatst: een item waarin ze de massale voedselverspilling van de Belg wou aankaarten. Samen met sterrenchef Philip Claeys en chocolatier Dominique Persoone ging het team van Lefebure ’s nachts graaien in vuilniszakken en containers. Met dat gevonden vreten organiseerden ze in de duinen van Zeebrugge een chic diner voor de mensen in wier vuilniszakken ze hadden gegraaid. Confronterend, relevant, spannend, en daardoor toch drie sterren waard (het programma, niet het diner).
We zagen het niet, de dreiging die uitgaat van een gemeenteambtenaar die je vertelt waar je precies moet handtekenen