De koersbroek verovert de catwalk
Mode Milaan valt voor wielersport
De Nederlandse collega’s vinden het woord hilarisch, maar misschien is het vooral hilarisch dat we het in dit verband überhaupt over dat kledingstuk moeten hebben. De koersbroek dus. Want terwijl Milanese catwalks tot voor kort vooral grossierden in glossy glamouroutfits met ranke jurken, lovertjes en stiletto’s als eyecatchers, doet zich nu een redelijke aardverschuiving voor richting sportswear.
Het fenomeen is al even aan de gang, maar de vele referenties aan de sportwereld zijn niet langer een randfenomeen te noemen. Technische materialen duiken overal op (zelfs als ze niet herkenbaar zijn), jassen hebben ritsen en veel te grote zakken, mantels hebben grote kappen (zoals die van de boksers wanneer ze de arena verlaten), broeken zijn wijd en los, sneakers zijn overal.
En dan is er dus dat koersbroekje. U kent het van de tiental len coureurs die iedere zondag langs Vlaamse wegen de longen uit het lijf rijden. Het enige verschil is dat er nauwelijks logo’s opstaan (hoewel) en dat de combinatie met de rest van de outfit behoorlijk boeiend is.
Neem nu de visie van Anna Molinari bij Blumarine. Doorgaans levert deze designer een soms wat belegen mix van bloemenprints af, nu was de hele collectie opgebouwd rond een felgekleurd koersbroekje gecombineerd met luxueus ogende tops, in doorkijkstoffen of vol borduursels.
Lagerfeld mixte het zwarte koersbroekje met een blouson van bont voor het huis Fendi, terwijl Cavalli het bontgeprinte broekje onder een opvallende blazer of een kort rokje stak. Bij Prada passeerden erg veel mooi beschilderde klokrokken de revue, maar ook Miuccia kon het niet laten enkele combinaties met koersbroek te tonen. Weliswaar een erg luxueuze versie, met een prachtig patroon dat veraf stond van wat onze zondagsrijders dragen.
Knokige knieën
Waarom luxehuizen als Fendi, Blumarine, Sportmax of Prada net nu allemaal dat broekje op de scène hebben gehaald, is niet eenduidig te verklaren. Afspreken doen ze niet, maar de impact van een sportlabel als Supreme en Vuittonontwerper Virgil Abloh en zijn label OffWhite laat zich voelen.
Zowat iedereen in de sector weigert momenteel in te zetten op de klanten met het meeste geld (de zestigplussers) maar doet er alles aan om het jonge publiek voor zich te winnen. Dat heeft te maken met de ronduit slechte cijfers in de modeindustrie. Iedereen weet intussen dat de fysieke winkel erg snel terrein verliest in het voordeel van de onlinewinkels, ook al maken die laatste nog steeds nauwelijks winst.
De jongeren en bij uitbreiding de millennials maken duidelijk andere keuzes dan dertigers en veertigers in hun kleerkast. Vandaar de dominantie van sneakers en van absolute youthquake outfits. Wat zoveel wil zeggen als: kleren die altijd en overal gedragen kunnen worden.
Die koersbroek alleen zal uiteraard het verschil niet maken. Maar wat wel duidelijk is dat de link met de sportwereld een heel goede zet is. Recentelijk zijn er voorbeelden genoeg van vrijages tussen sporters en modelabels. Het Amerikaanse Coach gaat voor de mannenlijn in zee met de iconische Michael Jordan, het Japanse Uniqlo betaalde een fortuin om tennistopper Roger Federer te mogen kleden.
Of de koersbroek straks een vaste plek krijgt in de damesgarderobe is zeer de vraag. Chanel zei een eeuw geleden al dat vrouwen boven de dertig hun knieën beter nooit zouden tonen en de knokige exemplaren van sommige jonge modellen lieten de meeste toeschouwers ook ietwat vertwijfeld achter.
En toch. Sport – als uiting van dat zinnetje ‘een gezonde geest in een gezond lichaam’ – staat vandaag de dag meer dan ooit voor een nieuwe vorm van luxe. Luxe als in welzijn. Als in goed zijn voor mijn lijf. Dat de modewereld daarop inzet, mag niet verbazen. Het is eens iets anders dan de vroegere verhalen over veel te magere modellen en een backstage vol champagne en cocaïne.
Sport staat vandaag de dag meer dan ooit voor een nieuwe vorm van luxe