Dat heet dan gelukkig zijn
‘Ik ben Obi.’
‘Ha, uwen naam is Louis.’ ‘Obi!’
‘Obi? Oké. Wauw. Dat heb ik nog nooit gehoord.’ ‘Ik ben Fiel.’
‘Phil.’
‘Nee, Fiel. Fiel. Fiel.’ ‘Ik ben Hebe.’
‘Hoe?’
‘Hebe!’ Ja, het is me wat als kinderen van BV’s elkaar ontmoeten. Of om het met Obi te zeggen: ‘BV’s hebben vaak de neiging om rare namen te geven aan kinderen. Maar da’s ook wel plezant. En makkelijk te onthouden natuurlijk.’
Elk nadeel heb se voordeel, Johan Cruijff zei het al.
Obi is overigens de zoon van Sabine Appelmans en Fiel die van Bart Van Avermaet (Waldek uit Thuis). En toen Hebe door haar vader in een Tesla werd gebracht, zei Chinouk (de dochter van Dana Winner): ‘Dat gaat een bekende BV zijn’. Bij deze weten we dus dat er in het BVwereldje onderscheid wordt gemaakt tussen Bekende Vlamingen en Bekende Bekende Vlamingen. Die Bekende BV bleek Peter Van de Veire.
Doen verder ook nog mee: Len, de zoon van Günther Neefs, en Tita, de dochter van Joke Devynck en Johan Heldenbergh. Allemaal samen zitten ze in Jong geweld. Het opzet? Omdat ze zondagskinderen zijn, gaan de zes in dit VTMprogramma op stap met men sen die minder geluk hadden in het leven. In de eerste aflevering was dat bijvoorbeeld het blinde meisje Feline of de zonder scheenbenen geboren Shannona – ondanks hun namen zijn het geen dochters van BV’s.
‘We kwamen uit de auto en zagen iemand in een rolstoel’, vertelde Fiel. ‘Dan denk je: wow, dat gaat hier al meteen serieus worden.’ Serieus? Nee, niet echt. We zouden het verslag van hun wandeltocht eerder saai noemen. Stuur een cameraploeg mee met de scouts, en ze komt met een spannender repo terug.
En dat was in de tweede aflevering niet anders. Deze keer gingen Obi en co. op bezoek in een psychiatrisch cen trum. ‘Precies zoals in de film’, riep Fiel uit toen ze het gebouw tussen de bomen zagen opdoemen. ‘Ik vind het eng’, aldus Chinouk. Maar zodra ze de jongeren ontmoetten, bleek er geen Hannibal Lecter tussen te zitten. ‘Jullie zien er zo normaal uit’. En dat was een conclusie die in de loop van de dag nog een tiental keer werd herhaald. Net als de vaststelling dat ze zelf toch wel gelukkig waren.
Jong geweld is dus helaas geen geweldig programma. Het heeft goeie bedoelingen en je wenst zowel de kinderen van de BV’s als de tieners die ze bezoeken het allerbeste in hun leven, maar spannende televisie is het niet. Daartoe kabbelt het te veel voort, is het te schools, zit er te veel herhaling in en worden er te veel open deuren ingetrapt. Volgende week gaan ze onder meer op holebikamp. Wedden dat ook die jongeren er zo normaal zullen uitzien?
‘Jong geweld’ is helaas geen geweldig programma