‘Ik heb tegenwoordig zelfs Instagram’
Het hart van The Bony King of Nowhere is stuk, maar zijn gitaar is gelijmd. Of hoe een liefdesbreuk Bram Vanparys uit zijn impasse duwde.
‘I’ve been told that there is a place by the river where they take you to the
spring to be born again’, zingt Bram Vanparys (32) in ‘Silent days’, de titeltrack van zijn vijfde album. Twee jaar geleden zocht hij zo’n plek op. Ver weg van zijn stad Gent, in de Vlaamse Ardennen, kocht hij samen met zijn vrouw, muzikante Cleo Janse, een stuk weiland met veel bomen. Ze pootten er een grote trailer neer met kleine spullen.
‘Ik wilde loskomen van het westerse materialisme, met het absolute minimum leven’, vertelt hij terwijl we de uit de kluiten gewassen stacaravan weer opzoeken. ‘Het is een beetje ramptoerisme’, kijkt hij meewarig naar het gevaarte. Het begin was spannend en magisch, maar het geluk klonterde snel. Na een jaar implodeerde hun huwelijk. ‘This silence in here gets darker every day/ It is breaking us apart’, zingt Vanparys in het rauwe ‘Like lovers do’. ‘Op één liedje na had ik al de songs voor de breuk geschreven’, vertelt hij. ‘Silent days is geen breakupplaat, maar een album over mensen die door het noodlot uit elkaar worden gedreven.’ De klap was niet minder hard. ‘Wij waren
highschool lovers, dertien jaar lang liep mijn emotionele leven op wieltjes. Als dat plots stokt, stuikt je wereld in elkaar.’ Vanparys bracht nog zes maanden alleen door in de trailer. De winter was eenzaam en bar. ‘’s Ochtends hing er ijs tegen de binnenkant van de ramen. Ik snap nog altijd niet hoe ik die periode ben doorgekomen.’
Hij vond houvast in zwemmen. ‘Melanie De Biasio had me dat aangeraden. Ik ben een nachtmens, maar ik heb mijn bioritme omgegooid. Elke dag om halfzeven op, tachtig lengtes in het plaatselijke zwembad. Fysieke inspanning is goed als je emotioneel aan de grond zit.’
Voor ons zit er gelukkig geen verschrompeld stukje Vanparys. ‘Die trailerepisode was een keerpunt in mijn leven. Soms vergt het zo’n breuk om echt geconfronteerd te worden met jezelf. Ik ben nog altijd wie ik ben, maar ik heb wel dingen geleerd. Ik ben bescheidener geworden, ik zie ook mijn eigen gebreken.’
Verbinding met de scene
‘Gek genoeg heeft net die plek me ook geleerd om los te komen van context. Je geluk als mens hangt niet af van je omgeving, of je nu in een mooi appartement woont of in een lelijk huis, of idyllisch aan het water of net niet.’
Nadat Vanparys de negen songs die hij in de trailer had geschreven er ook goeddeels had opgenomen, trok hij terug naar Gent. Hij schraapte er een nieuwe band bij elkaar, geënthousiasmeerd door een nieuwe lichting kruisbestuivende ( jazz)muzikanten. Drummer Simon Segers van De Beren Gieren en Black Flower, bijvoorbeeld, en toetsenist Hendrik Lasure van Schntzl. Vroeger was hij een loner, nu lukte het hem wel om te verbinden met de scene.
De getransformeerde Vanparys nam alles zelf in handen. ‘Ik heb eindelijk de producer in mezelf kunnen loslaten. En ik speel nu ook leadgitaar. Is dat meer zelfvertrouwen? Wellicht wel, ja.’
Het is wat anders dan de klassieke snit van zijn vorige album, Wild flowers. Toen stapte hij op het vliegtuig naar de VS met zijn akoestische gitaar en een handvol songs om uit handen te geven. ‘Aanvankelijk aan Jeff Tweedy van Wilco, maar toen dat moeilijk in te passen bleek in zijn agenda, ben ik in LA beland bij mensen uit de entourage van Ray LaMontagne.’
Klasbakken waren dat, maar tegelijk voelde het als een doodlopend straatje. ‘Dat was heel confronterend. Daarom is deze plaat zo fijn: ik heb ontdekt heb dat er nog veel mogelijk is, ik heb een nieuwe bron aangeboord bij mezelf.’
Oude Toyota
De videoclip voor ‘Silent days’ zegt daar veel over. Het is zelfs Vanparys’ eerste clipje ooit. ‘Vroeger stond ik daar niet voor open. Nu heb ik zowaar een Instagramaccount!’ De klankwereld erbij is nog steeds americana, maar dan eigentijds vertimmerd zoals Kurt Vile dat ook zo mooi kan. Vanparys glimlacht. ‘Ik hou van Kurt Vile. Net zoals The War on Drugs slaagt hij erin om iets nieuws te doen met Dylan.’
Verrassender nog is het desolate Brusselse landschap waar hij door cruiset in een oude Toyota. Zoveel stedelijkheid, terwijl wij hem altijd associeerden met wilde bloemen en klaterende rivieren. ‘Heb je ooit
Walden van Thoreau gelezen?’, vraagt Vanparys terwijl hij de deur van de trailer achter zich dichttrekt. ‘Zo afgezonderd zat hij niet daar in zijn hut, zijn moeder bracht hem elke dag eten. Dat romantiseren moet je af en toe doorprikken.’
‘Elke dag om halfzeven op, tachtig lengtes in het plaatselijke zwembad. Fysieke inspanning is goed als je emotioneel aan de grond zit’