Transitpolitici
Veel toppolitici, ministers en staatssecretarissen incluis, figureren nu prominent op twee lijsten, die voor de gemeenteraad en die voor de provincieraad (DS 27 september). Desnoods, om het effect te verhogen, verhuizen deze mannen en vrouwen. De meesten zullen zich, zodra ze verkozen zijn, laten vervangen. In de lente van volgend jaar kandideren zij gegarandeerd opnieuw. Dan voor het federaal en het Vlaams Parlement en zelfs, kleine moeite, op een Europese lijst. Het zijn transitpolitici, slalommend van het ene naar het andere mandaat. Altijd op weg naar nog meer electorale verzilvering van hun status als goudhaantje. Zo wordt de kiezer bedrogen.
Er zijn al vaak plannen voor meer fatsoen op tafel gelegd. En er nadien weer afgegooid. In 1988 kwam Agalev, de oma van Groen, met een wetsvoorstel dat meervoudige kandidaatstelling bij samenvallende verkiezingen wou verbieden. Er was applaus op alle partijbanken, vermoedelijk omdat deze vorm van kiezersbedrog alleen bij samenvallende verkiezingen werd geviseerd. Er volgden gelijkaardige initiatieven in 2003 (CVP), 2004 (VLD) en 2010 (CD&V). Zonder resultaat. Politieke hygiëne blijft ver weg.
Over het algemeen is de pers nogal kritisch als het over de fraude met schijnkandidaten gaat. In commentaren speelt zij in op het schaamtegevoel van de partijen die deze oplichterij niet schuwen. Maar dat is al lang niet meer genoeg. Peter Vandermeersch, voormalig hoofdredacteur van deze krant, toonde jaren geleden hoe het echt moet. In februari 2009 schreef hij: ‘Een dikke vier maanden voor de komende Vlaamse en Europese verkiezingen ziet het ernaar uit dat in ons land de carrousel van het kiezersbedrog weer volop aan het draaien is. Verkiezing na verkiezing heeft De Standaard dergelijke praktijken aan de kaak gesteld. Ook nu weer zullen we oproepen om niet te stemmen voor mensen die op verschillende lijsten staan ...’ Het is tijd om die oproep te hernieuwen.