VRIENDSCHAPSBOEKJES VAN POLITICI

In zijn State of the Union riep premier Charles Michel (MR) op om bewust te gaan stemmen. ‘Democratie leeft alleen als men eraan deelneemt.’ Graag, denk ik. Maar gaat democratie dan niet over politiek, een visie waarmee je het land wilt besturen? Afgaande op de campagnes voel ik als millennial eerder regionale talent shows aankomen dan democratische verkiezingen. Want de xfactor van een politicus is de troef die het vaakst wordt uitgespeeld.

Tussen Hasselt en Oostende hangen duizenden portretten van politici die de aandacht van voorbijrijdende bestuurders trekken. In Leuven hingen sommige foto’s omgekeerd en op andere plaatsen verloochenen partijen de eigen kleuren, zodat ze beter opvallen. De stap naar fluorescerende bedrukking begint wel erg klein te worden. Met blitse kiekjes en stuntelige filmpjes tonen kandidaten dat ze jouw interesses delen: gezelligheid, meer groen en een veilige buurt, dat verdient toch een stem?

Ook in de verkiezingsfolder haalt de profilering het van de inhoud. Het lijkt wel een vriendschapsboekje waarin je op zoek kunt gaan naar de politicus die het best bij je past. Behalve de meest spontane foto’s van lachende volwassenen die op hun paasbest rollebollen met kinderen, vind je een lijst met vindikleuks, huisdieren, gezinssamenstellingen, persoonlijke verwezenlijkingen en oneliners die hun mening perfect omschrijven. Het tijdperk van de loze verkiezingsbeloftes is voorbij. Vandaag moet je stemmen op bekwame, dolgelukkige mensen, professionals in hun job maar ook in hun privéleven. Maar waar dienen al die stemmen dan voor? Hoe moet ik stemmen op een politiek project? Op de krachtlijnen van een partij? Of op een beeld dat iemand van zichzelf wil opwerpen? Hoe meer ik lees, hoe meer ik twijfel.

Wanneer ik zondag in het stemhokje sta, interesseren al die biografieën mij niet. Verleid mij liever met een strak programma dat trouw is aan het volk, zonder dat er één specifieke naam onder hoeft te staan. Behalve meer idealisme mis ik een vleugje nederigheid tijdens de verkiezingsstrijd. Nederigheid siert een mens en geeft ruimte om openlijk met elkaar in gesprek te gaan. Politieke debatten lijken al veel te lang op geciviliseerde Hunger games waarin niet elke stem als evenwaardig beschouwd wordt. Dat is jammer voor de democratische intentie waarmee elk gesprek begint.

Door voortdurend naar zichzelf te kijken, verliezen politici anderen uit het oog. Collega’s. Armen. Kwetsbaren. Jongeren. Terwijl de boot langs de kuststrook vaart, springt een grote groep jonge mensen overboord. Wie gaat hen achterna en met welk plan in het achterhoofd?

BRECHT NUYTS Leuven