‘Ik doe dit niet meer voor het applaus en de medailles’
Zes jaar nadat hij met de olympische titel van Londen afzwaaide als profrenner staat Aleksandr Vinokoerov aan de vooravond van het voorlopige hoogtepunt van zijn tweede sportieve carrière: de Ironman van Hawaï.
KONA I Aleksandr Vinokoerov komt in korte broek en op teenslippers aangesjokt in de bar van het Royal Kona Resort. ‘Pas de stress ici’, klinkt het ontspannen. Vakantiemodus, zo lijkt het. Maar de messcherpe gelaatsstrekken en de afgetrainde benen laten er geen misverstanden over bestaan: Vino is geen 11.000 kilometer van Astana naar The Big Island gereisd om er de toerist te gaan uithangen. De fiere sportman van weleer wil tonen dat hij ook op zijn vijfenveertig nog steeds niet versleten is.
Aleksandr, wat sta je scherp zeg. Er lijkt nauwelijks een verschil met zes jaar geleden?
‘In augustus wees de weegschaal 72 kilogram aan. Ik woog 70 kilogram op de dag dat ik de olympische wegrit won. Net als toen bedraagt mijn vetpercentage vijf procent. Ik zit er dus niet ver af. In augustus heb ik een korte hoogtestage gedaan in Livigno en op de Stelvio kon ik toch in het wiel blijven van Rafal Majka. Die werd enkele weken later dertiende in de Vuelta.’
Je bent niet de eerste wielrenner die na zijn carrière in het triatlon terecht komt. Hoe ben jij erin gerold?
‘In 2015 belde de eerste minister van Kazachstan mij op en zei: Luister Vino, ik wil een Ironman doen. Ik had geen enkel idee wat dat was. Hij heeft het mij uitgelegd en ik heb hem toen geantwoord: Als jij dat wil doen, dan doe ik mee.’ Een jaar later hebben we samen onze eerste triatlon op de olympische afstand (kwarttriatlon) gedaan. Nadien volgden al snel enkele wedstrijden op de halve afstand. Dat ging allemaal erg vlot. Dus was het dit jaar tijd voor het echte werk: een volledige Ironman.’
En het was meteen prijs: een tweede plaats in je leeftijdscategorie op de Ironman van Kopenhagen en bijbehorend ticket voor het WK in Hawaï.
‘Vooraf had ik gehoopt om een tijd neer te zetten van 9 uur en 30 minuten. Het werd 9 uur en 4 minuten. Toen ik over de streep kwam, zeiden ze mij dat ik daarmee ook het nationaal record van Kazachstan had verbroken. Ah bon, c’est sympa, dacht ik. Ik heb geen seconde getwijfeld om mijn ticket naar Hawaï te boeken.’
Je had in 2012 ook gewoon met sportpensioen kunnen gaan. Waarom doe je jezelf dat in godsnaam op je vijfenveertigste nog aan?
‘Er zijn inderdaad veel mensen die zich dat afvragen. In het wielrennen heb ik alles gewonnen wat er te winnen valt: klassiekers, rittenkoersen,
‘Mijn lichaam heeft nog nooit zo’n pijn gedaan als na afloop van de Ironman van Kopenhagen. Wat ik toen voelde, heb ik na geen enkele koers ooit gevoeld’
de Olympische Spelen. Wat heb ik nog te bewijzen? Het antwoord is simpel: niks. Ik sport niet meer voor de medailles of het applaus. Ik wil gewoon iets nieuws proberen, mijn lichaam testen. Misschien ben ik wel verslaafd aan sport. Ik sprak gisteren nog met Laurent Jalabert, die neemt hier nu voor de derde keer deel. Kampioenen zitten zo in elkaar, zeker?’
Jurgen Van den Broeck heeft zich sinds dit jaar ook op het triatlon gestort. Hij vond zwemmen in de massa in een Ironman moeilijker dan fietsen in het peloton.
‘Als je niet gewend bent om met zo veel volk tegelijk te zwemmen, zit je inderdaad niet op je gemak in het water. Maar buitenstaanders, die zien hoe het er in het wielerpeloton aan toegaat, zullen ook wel denken dat coureurs gek zijn. Zwemmen is mijn zwakke onderdeel. Ik hoop dat ik zaterdag niet verdrink in die wilde oceaan. Ik heb er echt schrik voor, dat wordt overleven. Letterlijk. Eens in het water gonst er maar één ding in mijn hoofd: Hou nog enkele minuten vol. Dan kan je op je fiets springen en is het jouw beurt om de rest pijn te doen.’
Maak voor eens en altijd een einde aan de eeuwige discussie. Wat is nu de zwaarste sport: wielrennen of triatlon?
‘Mijn lichaam heeft nog nooit zo’n pijn gedaan als na afloop van de Ironman van Kopenhagen. Wat ik toen voelde in mijn benen, heb ik na geen enkele koers ooit gevoeld. Anderzijds, het is maar één dag. En nadien heb je weken tijd om te rusten. In de Tour de France moet je drie weken aan een stuk vol aan de bak. Dat is toch nog andere koek.’
Kan een sporter die zo veel won in zijn carrière zaterdag in Hawaï tevreden zijn met een verre ereplaats in zijn leeftijdscategorie?
‘Als ik erin slaag om na 9 uur en 15 minuten binnen te komen sta ik volgens mij op het podium in mijn leeftijdscategorie (4549 jaar, red.). En wie weet kan ik zelfs de snelste fietstijd van alle deelnemers neerzetten. In Kopenhagen fietste ik in ieder geval even snel als de profs. Maar geen stress. Als er ooit een volledig peloton op jou heeft gejaagd tijdens de Olympische Spelen, word je hier niet meer zenuwachtig van.’
Een dilemma om mee af te sluiten: zelf wereldkampioen worden in je leeftijdscategorie op Hawaï of een renner van Astana die dit weekend de Ronde van Lombardije wint?
‘Laat ons gewoon alle twee doen. Dat zou toch sympathiek zijn, nietwaar?’