TRIATLON Hoe overleef je de Ironman?
‘Plassen doe ik in mijn nat triatlonpak. Een grote boodschap gebeurt niet doordat ik geen vast voedsel eet’ FREDERIK VAN LIERDE Winnaar Ironman 2013
De Ironman van Hawaï is genadeloos. Wie wil overleven in de zwaarste triatlon ter wereld, volgt dan ook maar beter de tips van Hawaïsurvivors Frederik Van Lierde (tien deelnames, winnaar in 2013) en Bart Aernouts (zes deelnames, drie keer top tien).
HAWAI Over één zaak zijn Bart Aernouts en Frederik Van Lierde het eens: wie in Hawaï wil schitte ren, moet zijn volledige seizoen afstemmen op die ene wedstrijd. Al de andere Ironmans zijn van ondergeschikt belang. ‘Pas in ok tober moet ik mijn absolute piek halen’, zegt Van Lierde (39). ‘Daar om doe ik maximaal zeven à acht wedstrijden per jaar. In april en juni probeer ik mezelf al eens te testen in andere Ironmans, maar alles staat in functie van Hawaï.’ Bij Aernouts (34) is het zelfs nog extremer. ‘Ik heb het absolute mi nimum aan wedstrijden gedaan dit jaar. Slechts één volledige Ironman om mij te kwalificeren voor het WK en een paar halve tri atlons om mezelf niet in slaap te laten wiegen. Competitie is af en toe nodig om te weten hoe ver je echt staat. Een wedstrijd schudt je wakker.’
Ook belangrijk is een getraind lichaam, al kun je volgens Frede rik Van Lierde ook té scherp staan. De WestVlaming kreeg veel be zorgde reacties op de foto waarin hij al lopend in bloot bovenlijf op Hawaï te zien is. ‘Mensen denken dat ik een extreem dieet volg, maar ik heb de voorbije weken nog twee keer frieten gegeten: thuis en op de luchthaven op weg naar hier. Ik sta niet op de weegschaal, meet mijn vetpercentage nooit. Ik weeg ongeveer 70 kilogram. Als triatleet mag je niet te mager staan. Je moet voldoende reserves hebben om een inspanning van acht uur te kunnen verteren en je moet genoeg power hebben om goed te kunnen zwemmen. Als je als een mager spechtje
Coach Van Lierde
De coach van de twee beste Bel gische profs heet niet toevallig Luc Van Lierde, onze landgenoot die in 1996 de eerste Europeaan werd die de Ironman van Hawaï won en dat kunststukje drie jaar later nog eens overdeed. ‘Luc is als coach fysisch en theoretisch erg sterk en doet het denkwerk voor mij. Ik werk al sinds 2011 met hem samen en hij hielp me mee aan mijn wereldtitel in 2013’, is Frede rik Van Lierde (geen familie) vol lof. Luc Van Lierde nam dit sei zoen ook Aernouts onder zijn vleugels. ‘Ik heb jaren perfect sa mengewerkt met Rob Woesten borghs, maar ik hoop dat Luc mij net dat extraatje kan bezorgen om een stap hoger te zetten in Hawaï.’
Die mogelijke stap hoger be gint straks al in het water: wan neer het kanonschot aan de pier van Kona weerklinkt, wordt er in de woelige Stille Oceaan letterlijk gevochten om de beste positie in een poging om zo gunstig moge lijk aan het zwemmen te begin nen. ‘De eerste honderden meters vliegen de voeten en ellebogen in de grote groep in het rond en dus blijf ik daar liever weg’, verklapt Van Lierde zijn strategie. ‘Daarom start ik altijd uiterst links. Ik geef meteen alles en probeer na tweehonderd meter mijn wagonnetje aan te haken bij de tweede grote groep. Op dat moment ligt het veld al wat uit elkaar en is er minder kans op slagen of stampen.’
Tien à twaalf minuten
‘Je kan er vergif op innemen dat er een aantal zullen zijn die van in het begin als een gek zullen tekeergaan op de fiets. Het is belangrijk om je kop niet zot te laten maken en daarin mee te gaan’, waarschuwt Van Lierde. ‘Loopt mijn achterstand op tot tien à twaalf minuten, dan is dat maar zo. Ik blijf gewoon rustig en rijd mijn eigen koers. Neem ik grote risico’s, dan betaal ik dat cash in de marathon.’ Aernouts denkt daar net hetzelfde over. ‘Een saaie aanpak met weinig risico’s is meestal de meest succesvolle. Vaak ziet de situatie er na enkele uren compleet hopeloos uit. Maar tijdens de marathon vlieg ik ze vanuit de achtergrond dan plots één voor één voorbij. Dan staan die fietsende waaghalzen compleet leeggereden te voet.
Wat ook tijdwinst oplevert: het schrappen van plaspauzes. ‘Eerlijk, ik moet nooit plassen tijdens een wedstrijd’, zegt Aernouts. ‘Omdat mijn voedings en drankplan zo exact is afgesteld op wat mijn lichaam nodig heeft. In Hawaï is het trouwens zo warm dat ik niet moet plassen.’ Frederik Van Lierde overkomt het af en toe eens. ‘Maar ik stop niet. Als ik moet plassen doe ik het gewoon in mijn nat triatlonpak, vlak voor
een bevoorrading. En dan kap ik er meteen een bidon water over zodat het weggespoeld is.’ En wat bij een grote boodschap? ‘Dat gebeurt nooit. Daar zorg ik bewust voor door de hele wedstrijd lang geen vast voedsel te eten. Ik neem alleen gels, nooit bars of ander voedsel.’
Energy Lab
De grootste tegenstander in Hawaï is allicht nog de loden hitte (meer dan 30 graden Celsius) en de grote luchtvochtigheid (75%). Hoe wapen je jezelf daar tegen? ‘In geen enkele wedstrijd zweet je meer dan in Hawaï. Je mag op geen enkel moment de focus op je eten en drinken verliezen’, aldus Aernouts. ‘Als je door omstandigheden toch een half uur niet drinkt, is dat sowieso fataal. Dat kan je niet meer goedmaken. Ik drink minstens een liter per uur.’
Het meest cruciale punt op het parcours is evenwel de passage aan het beruchte Energy Lab, iets voorbij halfweg de marathon. ‘De vermoeidheid slaat er toe, er staan geen zuchtje wind, er mag geen publiek staan en het loopt er bergop. Voor wie vooraf risico’s heeft genomen en het er moeilijk krijgt, is dit een lijdensweg’, analyseert Aernouts. ‘Maar als je er nog fris zit, krijg je vleugels’, weet Van Lierde. ‘Toen ik in 2013 won, heb ik daar mijn laatste concurrent ingehaald en twee minuten achter mij gelaten. ‘Aan Energy Lab kan je echt grote verschillen maken. Heb je daar nog energie over, kan je van een goede wedstrijd een fantastische race maken. Ik hoop dat het mij zaterdag overkomt. Als ik een superwedstrijd doe, kan het zijn dat ik zeg: het is goed geweest, ik kom niet meer terug.’