Protest in een potpourri

Theater Protest tegen heteronormativiteit, toxische mannelijkheid en witte superioriteit: in ‘Studio Shehrazade’ is het eenzelfde strijd.

Studio Shehrazade. ¨¨¨èè

Haider Al Timimi en Gorges Ocloo houden niet zo van hokjes en grenzen. Op de melodie van ‘Blurred lines’ fotograferen beide theatermakers zichzelf in liefkozende posities. In dat sterke begin van hun stuk re fereren ze aan de Studio Shehrazade in Beiroet, waar Libanezen van alle geaardheden zich sinds 1948 – discreet – konden laten fotograferen.

Die veilige haven trekken Al Timimi en Ocloo door, maar ze gooien de deuren van de kast open. Vrank en vrij to nen ze een bonte waaier aan queer uitingen: mensen die ruimte opeisen voor zichzelf, ongeacht hun kleur, gender, seksualiteit en de politieke si tuatie waarin ze leven. Geen taboe of discipline is de twee te veel. Ze reenacten speeches van Amerikaanse homoactivisten en gaan tekeer tegen de pinkwashing van politieke partijen. Hun choreogra fie houdt het midden tussen een paringsdans en een marteling.

In de strafste scène spelen Ocloo en Al Timimi twee promiscue en panseksuele djinngeesten. Daarin tonen ze slim dat mannenseks ook bestond in het vroegere Afrika en Mid denOosten, vóór westerse missionarissen en kolonialen hun monogame heteroseksuele moraal opdrongen en vóór ISfanatici geblinddoekte homo’s van gebouwen gooiden.

Studio Shehrazade is een erg associatieve compilatievoorstelling: radicaal, grappig, schurend. Maar vaak ook stuurloos: in hun enthousiasme snijden Ocloo en Al Timimi zoveel thema's aan dat ze alles op een hoop dreigen te gooien. Homorechten, genderfluïditeit en black lives matter mogen een intersectionele strijd zijn, op hun podium wordt dat een potpourri.