Veel blabla, weinig kippenvel
Christine and the queens toonde dat je ook uit een heerlijke plaat als ‘Chris’ het plezier kunt wegchoreograferen.
Even dachten we dat we naar West Side Story zaten te kijken. Tijdens de eerste drie nummers liet Christine and the queens het podium van Vorst Nationaal fel uitlichten, alsof het een musical was. Dat een tiental dansers in twee kampen elkaar stond uit te dagen, deed de rest. Spilfiguur Héloïse Letissier liet zich evenmin onbetuigd: ‘Comme si’ en ‘Damn, dismoi’ bracht ze uit volle borst tijdens een zwierige choreografie – we zien het Justin Bieber of Taylor Swift niet meteen flikken.
Letissier dankt het aan een toegenomen uithoudingsvermogen. Tijdens haar tournee met doorbraakalbum Chaleur
humaine zag ze haar lichaam steeds atletischer worden. Het werd mee de inspiratie voor
Chris, een knisperende discoplaat waarop Letissier de ma cho uithangt en alles doet en zegt wat meisjes traditioneel niet zouden mogen doen of zeggen. ‘Qu’estce qu’une fem me doit faire ici para follarse?’, vroeg ze met een Spaanse krachtterm. Om er schamper achteraan te gooien: ‘Estce qu’il faut payer?’
Maar zelfs dat nummer verloor een deel van zijn opgefokte woede door hoe
Christine and the queens de show in Vorst Nationaal opbouwde. Haar tedere, voorzichtige debuutalbum werd pas helemaal magisch door de meticuleuze choreografieën waarmee ze het live bracht – daar werd geen voet verkeerd gezet. Maar bij het funkyer, zweteriger Chris sprintten de dansers zich een ongeluk, in cirkeltjes rond een haast cabaret opvoeren
de Letissier. Samen met de helle belichting maakte het dat we zelfs bij het euforische ‘5 dols’ het gevoel hadden naar een museumperfor mance te kijken.
De voortijdige kerstsfeer bij ‘Nuit 17 à 52’, waarin het publiek zich laafde aan een acapellasessie, draaide Letis sier zelf de nek om door er onophoudelijk doorheen te lollen – weg kans op kippen
vel. Dat kwam er pas toen het concert in extra time ging. Plots dook de Française midden in het publiek op voor een intens ‘Saint Claude’ – geen dansers, geen uitvoerige parlé, alleen emotie. Dat intieme moment werd alsnog beloond met een staande ovatie. Omdat het ten overvloede had wat de rest van de avond miste: een beetje chaleur humaine.