Beach House is wakker geworden
Pop Drie jaar geleden stelden ze nog twee nieuwe albums voor, hun meest recente bleek zaterdag in de AB ook hun meest diverse.
‘It’s our fourth time in the AB. We are old people’ grapte zangeres Victoria Legrand halverwege de show. Beach House is al even een gevestigde waarde in het indiewereldje, ook voor deze passage was de zaal volledig uitverkocht.
Legrand en Alex Scally hadden alleen een drummer mee, wat maakte dat er live weinig gesleuteld werd aan de studioversies. Dat stoorde niet, want 7 is de meest diverse plaat die Beach House al maakte. Doezelde je in het verleden al eens weg bij de op pianoloops en uitdijende gitaarlijnen gebouwde droompop, dan schudden nummers als ‘Dark spring’ en ‘Drunk in L.A.’ je wakker met ruwere klanken. Drummer James Barone bleek zaterdagavond meermaals het geheime wapen.
Na een ijzersterk openingskwartet (met onder meer ‘Levitation’ en ‘PPP’, dat de zaal avondzonrood kleurde) nam Beach House gas terug, om vervolgens geregeld het tempo weer op te drijven. Hier en daar ondersteunde gitarist Scally zijn muzikale wederhelft bij de zang, al kon hij niet tegen Legrand op – een vrouw met een stem waar sirenes stil van worden. Voor het overige was de band z’n statische zelf en hulde het drietal zich het liefst in duisternis, terwijl abstracte projecties het doek achter hen vulden.
Af en toe leek Beach House bewust, en helaas, de magie te willen verstoren. Oplichtende zaalspots en camera’s die van dichtbij registreerden hoe Legrand repetitief simpele pianoakkoorden aansloeg, deden het mysterieuze kantje vervagen. Op die – gelukkig zeldzame – momenten genoot je best met de ogen dicht.