Een curieuze affaire
Het eerste seizoen van The affair voelde bij mo menten als een stomp in je maag. Dat kwam niet zozeer door het verhaal, dat nogal banaal was (twee getrouwde mensen, de leraarschrijver Noah en de dienster Alison, beginnen in de zomervakantie een verhouding). Het kwam vooral door de manier van vertellen, die veel minder banaal was. El ke aflevering bestond uit twee delen, waarin twee keer ongeveer hetzelfde gebeurde, maar met wisselend perspectief: eerst zagen we hoe Noah (Dominic West) de gebeurtenissen ervoer en interpreteerde, daarna was Alison (Ruth Wilson) aan de beurt. Of omgekeerd.
De verschillen waren soms onnozel (andere kleren, zelfs andere locaties), maar even vaak betekenisvol: hij zag zichzelf als de empathische redder van een nymfomane die een kind verloren had, zij zag zichzelf als de schuchtere depressieveling die door een dominan te macho op sleeptouw werd genomen. Allebei hadden ze één blinde vlek: de schade die ze aanrichtten bij de mensen die hen het dierbaarst waren: elkaar, hun kinderen, hun exen, hun ouders, hun vrienden. Het was, mede dankzij de fatale chemie tussen West en Wilson (twee Britse acteurs in de hoofdrollen van een Amerikaanse reeks, dat moet raar geweest zijn op de set), een rauwe reeks die aan de ribben bleef plakken.
De vertelstijl van The affair werd bij de volgende seizoenen almaar impressionistischer: het wisselperspectief werd soms losgelaten, soms uitgebreid naar meerdere personages. Er vielen gaten in de verhalen, er werden enorme tijdsprongen gemaakt, het gedrag van de protagonisten werd steeds gril liger. De calamiteiten die hen overkwamen (of die ze zichzelf op de hals haalden) stapelden zich op. Soms werd, zeker in seizoen 3, je geduld zo danig op de proef gesteld dat je je tvdekentje naar het scherm wilde gooien (moet u eens proberen, maakt erg weinig indruk).
In seizoen vier, dat sinds kort op Netflix staat, pakken de donderwolken zich nog dreigender samen boven Montauk, het badstadje op Long Island, New York, waar alles (of toch het meeste) zich afspeelt. Zelfs als de actie zich tijdelijk verplaatst naar Los Angeles, klaart de lucht nauwelijks op.
‘The affair’ is slordig, langdradig, soms pretentieus op het ridicule af. En toch laat deze reeks je nooit meer los
Alles gaat naar de haaien, sommige personages ook, en toch volgt er volgend jaar nog een vijfde seizoen.
The affair is slordig, langdradig, soms pretentieus op het ridicule af. En toch hebben we nog maar zelden een reeks gezien die zo onder ons vel kroop als deze. Ze laat je niet meer los. Hoe dat kan? ‘I have only one thing to do and that’s be the wave that I am and then sink back into the ocean’, zingt Fiona Apple bezwerend bij het begin van elke aflevering. Geen idee wat dat wil zeggen, maar het vat alles perfect samen.