Zie schoonheid aan de stroom

Wanneer het stof is gaan liggen en het bloed is geronnen na ’t strijdgewoel, heb ik aan diegene die de troon bestijgt op ’t Schoon Verdiep maar één vraag… nee, geen vraag, maar een bede, een smeken dat bedelt om clementie.

Laat u niet verblinden door het bladgoud en het geboende eikenhout van het vroeger, maar kijk uit het raam naar het nu. Naar het nu in al zijn betonnen lelijkheid. Kijk naar het lelijkste dat de stad te bieden heeft en omarm het. Wees een burgervader en geen ‘burgermeester’. Een ouder ziet al zijn kinders even graag. Maak van het woord ‘ons’ geen woord dat uitsluit. Ik weet nog dat de stad van iedereen was.

Koester geen wrok jegens vermeende vijanden.

Zachte heelmeesters maken stinkende wonden, maar bij zout strooien heeft niemand baat. In het ronken en razen van de tijd is het al moeilijk genoeg om elkaar nog in de ogen te kij ken. Wie in de ogen van de ander kijkt, wordt immers zelf bekeken.

Het schild waarop u staat wordt omhooggehesen, niet om u boven het volk te verheffen, maar om elke inwoner beter te kunnen zien. Wij kijken naar u.

Het is moeilijk de hals te tonen wanneer de messen geslepen worden.

Antwerpen heeft meer kleuren dan zwart en geel.

De geschiedenis van Antwerpen werd bepaald door het stromen van het water van de Schelde, de navelstreng die ons verbindt met de wereld. De stroom doet het tochten, doet nieuw bloed vloeien, maakt de moederkoek zoeter.

Ik smeek u, blijf niet zitten op uw ijzeren troon, maar kom naar buiten en zie de schoonheid waar anderen haar niet zien.