Herreweghe doet War Requiem bijten

Het ‘War Requiem’ was bij Herreweghe niet mis te verstaan, maar onderweg raakte hij het overzicht soms kwijt.

Voor Philippe Herreweg he kan Benjamin Brittens War Requiem gerust naast de Mattheuspassie staan: ‘Het is topmuziek, met toptekst.’

Die tekst komt van Wilfred Owen. In 1962 schoof Britten negen loopgraafgedichten van deze war poet tussen de Latijnse requiemtekst en smeedde zo een bijtende oorlogsaanklacht.

De cynische tegenspraken tussen beide teksten en de muziek waren vrijdagavond in de handen van Herreweghe en zijn ploeg niet mis te verstaan. Heldhaftige woorden werden door huiveringwekkende fanfares verpulverd, vreselijke verhalen gesmoord in pijnlijk naïeve klanken. En meer dan eens was het Collegium Vocale haast opstandig tegen sopraan Eleanor Lyons, die het koor tevergeefs met dramatische kreten opjutte.

Lyons en haar collega, de tenor Jeremy Ovenden, zongen hun rollen goed, maar bariton Thomas Bauer was helemaal van Brittens muziek doordrongen. Aan het eind van het bittere requiem

vertelde hij Owens tederste gedicht, op het onhoorbare af: ‘I am the enemy you kil

led, my friend.’ Zelfs het geschuifel in de zaal kon de ijzersterke breekbaarheid niet doen wankelen.

Aan zulke momenten haalde je je als luisteraar op in een uitvoering die te vaak met slordig samenspel en een oneven balans te kampen had.

Onevenwichtig

Britten verdeelde zijn orkestpartij in twee: een groot orkest ondersteunt het koor, kinderkoor en sopraan, een kamerorkest staat de mannelijke solisten bij. Waar het kleine orkest erin slaagde om volledig in de klank van de zangers te kruipen, liep het voor het groot orkest mis. Het Antwerp Symphony Orchestra kon gewoon niet op tegen de kracht van het Collegium Vocale.

Misschien had Herreweghe meer kunnen doen om de nauwkeurige tekstexpressie in zijn uitvoering met even gebalanceerd orkestspel te verrijken.