PER ONGELUK

Ik hou niet van updates. Omdat ze niet alleen wat goed is zelden beter maken, maar omdat ze ook dat wat vertrouwd is van je vervreemden. Updates zetten je toestel tegen je op, je herkent je kleine kosmos niet meer, je loopt verloren in de nieuwe configuratie van de dagen. Bovendien dringen ze zich aan je op. Dat is het ergste. Dus ik verzet me. Over mijn verbeteringen beslis ik graag zelf.

Zo had ik me te lang verzet. Een spoedupdate bleek onvermijdelijk. Die liep fout, en toen was ik alles kwijt. Zo vertelde ik dat: ‘Ik ben alles kwijt.’ Nummers, foto’s, opnames, en, het spijtigste: mijn notities, die bijschriften bij al mijn schijnbewegingen. ‘Alles.’

Nee, je begint gewoon weer van vooraf aan, zei de hoopvolste, wiens nummer ik vanbuiten kende. Dat was goedbedoeld en ook overdreven. Maar het verlies werd wel leerrijk, dat is het altijd.

Alleen al te zien welke nummers ik het eerst weer verzamelde, en te zien wat een mooie aloude kerngroep dat is. Het voelde plechtig, ze naam voor naam weer bij me in te tikken.

De vierde had ik zo per ongeluk gebeld. Dat zei ik hem, ‘sorry, het was per ongeluk’. Liever wou ik hem danken om al zo lang nabij te zijn. Maar zo’n taal delen we niet. Hij was blij, zei hij, dat hij mij per ongeluk hoorde.

Desondanks blijf ik niet houden van

updates.