Red de ambulancier
Ambulanciers draaien soms shifts van 72 uur, terwijl ze een contract hebben voor 38 uur per week (DS 22 oktober). Voor nachtwerk krijgen ze bovendien vaak alleen een vrijwilligersvergoeding, die schommelt tussen 10 tot 50 euro per nacht. Dat nieuws wekt alom verbazing. Online las ik dit soort reacties: ‘Is dat wel verantwoord?’, ‘Kunnen ze dan nog helder denken?’ ‘Rijden ze in die toestand met een ziekenwagen?’ Maar ook: ‘De helft van de tijd doen ze toch niets’ en ‘het is niet dat ze zolang aan een stuk echt werken’.
Dat wil ik als ambulancier graag toelichten. Wij werken inderdaad geen 72 uur aan een stuk. Als we geluk hebben. De meesten van ons kijken aan het begin van een shift het materiaal en de wagen na. Daarna houden we ons bezig met het onderhoud van de standplaats, doen we administratie of poetsen we de ziekenwagen. Verder moeten we inderdaad wachten. Wachten tot iemand onze hulp nodig heeft. Sommige dagen komen we amper buiten, andere dagen vertrekken we ’s ochtends om 7 uur en komen we ’s nachts om 4 uur binnen. De meeste ambulanciers werken standaard 24 uur, waarvan 12 uur vast en 12 uur vrijwillig.
Waarom? Omdat wij onze job graag doen. Mensen helpen, daarvoor doen we het. Zonder aarzelen zullen we ons eten om 15 uur nogmaals laten staan, omdat er een meisje van haar fiets gevallen is en haar been brak. Of ’s nachts opstaan voor een dronken feestganger. Of om iemand te reanimeren, zelfs al is het misschien te laat. Ambulanciers doen hun job met passie, met liefde voor de mensen.
Wij weten dat het niet verantwoord is om 96 uur onafgebroken te werken. Niemand hoeft ons dat te vertellen. Maar het mag niet verbazen dat onze bazen ons ’s nachts niet vast kunnen betalen, wanneer patiënten amper 65 euro moeten betalen voor een ziekenwagen – en binnenkort zelfs nog minder. Wanneer hulpverlening minder opbrengt dan dat het kost.
Zou minister van Volksgezondheid Maggie De Block (Open VLD) er al eens over nagedacht hebben hoeveel kosten een ziekenwagendienst heeft? Dan spreek ik niet alleen over personeelskosten en de wagen zelf, maar ook over het materiaal dat we continu opnieuw moeten aanvullen en niet kunnen doorfactureren aan de patiënt, in tegenstelling tot de ziekenhuizen.
Kan ze niet eens samenzitten met een aantal firma’s en bekijken hoeveel het kost om zo’n dienst te beheren? Dan zal ze misschien zien dat de hulpverlening al voldoende goedkoop en toegankelijk is in België. Mensen bellen nu al naar een ziekenwagen als ze tandpijn hebben en lopen naar de spoed voor de kleinste verkoudheid.
Ik spreek wellicht voor alle ambulanciers als ik zeg dat wij niet geneigd zijn om te staken. Wij willen de hulpverlening in België niet platleggen. Wij doen er alles aan om elke ziekenwagen continu bemand te houden, zodat de bevolking de beste zorgen krijgt. Maar het zou helpen mocht de hulpverlening beter georganiseerd worden. Laat de mensen meer betalen. Want straks zijn de subsidies op. De omstandigheden waarin we moeten werken, zullen er niet op verbeteren.