‘Mijn vriend gaf me het gevoel dat ik geen echte vrouw was’

‘Toen ik op mijn achttiende mijn maandstonden nog niet had, ben ik naar de gynaecoloog gestapt. Op mijn negentiende wist ik dat ik geen baarmoeder had. Dat was nog net verteerbaar, want ik dacht nog niet aan kinderen. Toen een jaar later bleek dat ik ook geen vagina had, heb ik lang geweend. Ik wou graag een vriend, en dat leek me ineens heel ingewikkeld. Penetratie wordt toch nog altijd gezien als het beste wat seks te bieden heeft.’

‘Het is niet gemakkelijk om een goede dokter te vinden. Ik ben vaak op botte en ongelovige dokters gestoten, die niet op de hoogte waren van de nieuwste inzichten. Een dokter adviseerde me bijvoorbeeld om met de chirurgie te wachten tot ik een vriend had, omdat seks een goede manier is om een nieuwe vagina te onderhouden. Belgische dokters sturen bijna allemaal aan op de chirurgische oplossing, terwijl je ook een vagina kunt creëren door dagelijks verwijden met een speciaal instrument, met minder risico op complicaties.’

‘Zelfs vrouwen die geen complicaties meemaken, hebben er deugd van om met lotgenoten te spreken, vooral over hun seksleven. Dat valt erg op tijdens de bijeenkomsten van de organisatie voor mrkhvrouwen die ik heb mee heb opgericht.’

‘Mijn conditie heeft me een paar relaties gekost. De eerste man aan wie ik het ooit vertelde, was in shock. Hij gaf me het gevoel dat ik geen echte vrouw was. Dat is heel pijnlijk. Heel lang voelde het alsof ik eeuwig een meisje zou blijven, omdat maandstonden altijd voorgesteld worden als het grote overgangsmoment. Het is pas nu, met mijn huidige vriend, dat ik me een vrouw begin te voelen. Meteen de eerste avond heb ik hem verteld dat ik geen kinderen kan krijgen, en dat hij heel zacht zou moeten doen met seks. Hij reageerde heel begripvol. Hij geeft me een goed gevoel over mezelf. Nu moet de samenleving nog stoppen met aan jonge vrouwen te vragen wanneer ze een kind krijgen.’

mrkh.be