‘Blij dat we op de sportclub altijd met onze onderbroek aan douchten’

‘Pas rond mijn twaalfde heb ik aan mijn moeder gevraagd waarom ik al zo vaak geopereerd was. Ik wist wel dat er iets was, want mijn penis zag er niet helemaal uit zoals die van mijn broer. De dokter die me al sinds mijn babytijd behandelde, heeft me toen goed uitgelegd wat er aan de hand was. Ik had hypospadie, wat betekent dat mijn plasbuis beneden aan mijn penis uitkwam. Dat moest meteen na de geboorte geopereerd worden, anders kon ik niet plassen. Bovendien heb ik het partieel androgeen ongevoeligheidssyndroom: mijn receptoren voor testosteron werken niet helemaal goed.’

‘Omdat ik als puber meer wou weten, zocht ik informatie op het internet, maar die is soms helemaal fout. Op een keer las ik dat ik eigenlijk meer vrouw dan man zou zijn. Ik heb me er snel overheen gezet, omdat ik me altijd heel duidelijk een jongen gevoeld heb, maar ik kan me voorstellen dat het je zelfbeeld serieus kan verknoeien als je zoiets leest.’

‘Wat ik nog het meest gemist heb in mijn puberteit, is een lotgenoot van mijn leeftijd. Op straat liep ik me soms af te vragen wie het nog kon hebben – je ziet niks, het kan iedereen zijn. Jarenlang heb ik getwijfeld of ik het aan mijn vrienden moest vertellen. Puberjongens praten onder elkaar best veel over hun geslachtsdelen en het voelde toch altijd een beetje alsof ik een geheim had. Op de sportclub douchten we gelukkig met onze onderbroek aan, maar ergens was ik toch altijd bang dat ze mijn slip een keer naar beneden zouden trekken.’

‘De eerste leeftijdsgenoot aan wie ik het vertelde, was mijn huidige vriendin. Ik voelde me heel goed bij haar en heb haar redelijk snel gezegd dat het er bij mij wat anders uitzag dan we op school geleerd hadden. Ze heeft er supergoed op gereageerd. Ze zei dat ze verliefd was geworden op wie ik was, en dat het voor haar geen verschil maakte hoe mijn penis eruitzag.’