Leven als een monnik, winnen als een killer
Marathonloper Koen Naert
BRUSSEL I Op de buffetkast van Koen Naert (29) prijkt zijn zopas gekregen Gouden Spike, de prijs voor de beste Belgische atleet van het voorbije jaar. Die prijs is een bewijsstuk: zijn criticasters hadden ongelijk, hij is geen middelmaat, Kenianen hoeven niet sneller te zijn. En bovenal: bescheidenheid siert, maar egoïsme loont.
‘Ik miste vroeger ballen aan mijn lijf’, zegt Naert, die scherp oogt. ‘Ik was veel te braaf. Te empathisch ook. Ik had hoge ambities, ik was perfectionistisch, maar ik zou dat nooit van de daken hebben geschreeuwd. Op het voorbije Europees kampioenschap sommeerde een vrouw van de organisatie me te vroeg naar de oproepkamer voor de atleten, de callroom. Vroeger zou ik haar gedwee gehoorzaamd hebben. Nu niet meer. Daardoor kon ik mijn ijsvest een paar minuten langer aanhouden en me beter koelen dan mijn concurrenten. Heb ik daardoor die wedstrijd gewonnen? Nee, maar het gaf me wel een mentaal voordeel.’
Hoe verandert u van een verdienstelijk atleet die ploeterde in de Belgische modder, tot een meedogenloze killer die de kop trekt in de marathon van New York en de tegenstand met zichtbare overmacht eraf loopt tijdens het Europees kampioenschap?
‘Ik heb lang als verpleger gewerkt. Mijn job was om voor anderen te zorgen. Dat zit ook voor een stukje in mijn karakter. Maar ik ben nu al bijna drie jaar voltijds topsporter. Dat is een harde wereld. Als ik op een EK een medaille wil halen, mag er geen plaats zijn voor toeval. Ik moet dan van mijn hart een steen maken. Mijn vrouw, Elise, merkte al op dat ik egoistischer ben geworden.’
Het doel gaat voor op uw karakter?
Een set dieren van Duplo staat hier naast het bankstel. Een knuffel van