Screwballcomedy à la française
Een levendige en speelse komedie over een jonge weduwe is kinderspel voor de Franse regisseur Pierre Salvadori.
Schuldbewust geeft een seriemoordenaar zich aan op het politiebureau, maar daar sturen ze de man wandelen. Zelfs wanneer hij met een mensenhoofd terugkeert. Draait de wereld dan helemaal door?
Verwacht je met En liberté! aan lichte slapstick en misverstanden in ronduit absurde situaties. Een dijenkletser is het niet, maar je zit wel geregeld vrolijk te gniffelen.
Pierre Salvadori weet natuurlijk al langer hoe je van eigenzinnige komedies een aanstekelijke charme laat uitgaan. Dat bewees de Fransman van Tunesische afkomst met films als Hors de prix en De vrais
mensonges. Toen gaf hij de hoofdrol aan Audrey Tautou, die zich nu schikt in een bescheiden bijrol.
Het is de Franse karakteractrice Adèle Haenel (La fille inconnue) die Salvadori hier tot spil maakt. Hij zoekt verhaal in de reeks onprettige verrassingen die hij de jonge vrouw als verse rottigheid voor de voeten stort.
Haenel speelt Yvonne, een weduwe die aan de Franse Rivièra als rechercheur werkt. Haar dode echtgenoot Santi (Vincent Elbaz), de vroegere politiechef, dragen ze daar na twee jaar nog onverminderd op handen. Maar dan komt ze te weten dat hij zich niet zo zuiver op de graat gedroeg. Wat het ronduit onvergeeflijk maakt: zijn wandaden zetten een jongeman (Pio Marmaï) acht jaar lang onschuldig achter de tralies.
Hoe scheld je iemand de huid vol die er niet meer is? Wat vertel je zijn zoontje? Yvonne komt de man die nu vrijkomt op het spoor, wat voor geestige verwikkelingen zorgt. In de toon van het verhaal resoneert de aloude screwballcomedy.
De brutale politieinval die de film opent, is dan weer het bedtijdverhaaltje dat zij dagelijks vertelt aan hun zoontje. Eerst is Santi nog een held, maar met elke ontdekking zal hij een mindere beurt maken. ‘Twee jaar na zijn dood lukt het de jongen stilaan om zich erover te zetten. Weet je zeker dat je zijn vader dan opnieuw wil vermoorden?’, klinkt het in Yvonnes omgeving.
Haenel is voor elke regisseur een dankbaar talent. Haar vertolking is licht maar vol emotie. Misschien stapelen de schertsen zich aan het einde wat te veel op, maar aan de kans op een geamuseerde grijns bij het buitenlopen van de zaal verandert het niets.