I Solisti o.l.v. Robin Engelen

¨¨¨èè

Het is moeilijk om je niet te laten meeslepen door de intimiderende luidheid van Et exspecto resurrectionem mortuorum – zelfs in de lichtjes fletse uitvoering van dirigent Robin Engelen en I Solisti.

Olivier Messiaen schreef dit overdonderend werk voor percussionisten en blazers in 1964. De muziek moest de doden van de twee wereldoorlogen herdenken, maar werd eerder een triomfantelijke verheerlijking van Gods rechtvaardigheid in het hiernamaals. Dat hoor je misschien niet meteen in de donkere, traag voortkruipende melodieën, maar het wordt wel duidelijk als je er de titels bij elk van de vijf delen op naslaat.

Die titels werden zaterdagavond op de wand van de blauwe zaal in De Singel geprojecteerd, maar hun dogmatische religieuze boodschap drong niet meteen door. Gesust door het sferische lichtontwerp bij dit concert, liet je je liever onnadenkend meeslepen in Messiaens sensuele luisterritueel.

Tot plots al het licht uitging en ‘Starry night’ van Mazen Kerbaj door de luidsprekers klonk. Even geruis, dan geratel, bommen en sirenes: het geluid van rampen. Net als Messiaen, maakte Kerbaj muziek over de oorlog. Hij mengde een improvisatie op trompet met een veldopnamen van een bomaanslag op Beiroet in 2006. Je hoorde bijna niet waar de bommen ophouden en het gefluister en gesis van de trompet begint. Hier geen mystieke waarheden, alleen geluiden uit de echte wereld, waar goed en kwaad

Was dat schrikken: even geruis, dan geratel, bommen en sirenes

door elkaar lopen en Gods rechtvaardige oordeel niet bestaat.

Door Kerbajs verwarrende oorlogscommentaar in dit concert te droppen, werd de bedenkelijke ideologie van Messiaens muziek plots voelbaar. Je kon je niet zomaar meer laten meeslepen. Zo’n kritische invalshoek zouden we in de concertzaal misschien wel vaker kunnen gebruiken.