‘Mijn verleden als fraudejager kan van pas komen’

‘Studies wijzen uit dat een mannenwereld in crisis sneller vrouwen aanvaardt,’ lacht Mieke De Clercq. Zij is bestuurslid bij Zulte Waregem en sinds 18 oktober de eerste vrouwelijke bestuurder van de KBVB – midden in de crisis van operatie ‘Schone Handen’.

De Clercq (57) maakte al indruk bij de voetbalbond in het Uitvoerend Comité, waar ze sinds oktober vorig jaar deel van uitmaakt. Ze zat er samen met onder meer voorzitter Gérard Linard – en nu ook met nieuwbakken ceo Peter Bossaert – in een werkgroep rond good governance. ‘Naar analogie let het bedrijfsleven. Alles werd doorgelicht: hebben we in de bond de juiste organisatie, hebben we de juiste organen? Voorop stond dat er moest worden gewerkt met een ethische code. Basisprincipes, zoals de meeste bedrijven hebben. De Fifa en de Uefa hebben die ook, de KBVB niet.’

De Clercq was verbaasd dat het in die code ook over matchfixing moest gaan . ‘Ik dacht: “Dat kan toch niet? In een ploegsport?” Naïef, dus. Het ontgoochelde me ook, want zo kan de hele sport worden kapotgemaakt.’

Na de zomer werden de basisprincipes vastgelegd in een code en die werd voorgelegd aan de raad van bestuur. Maar de bond werd in snelheid gepakt door de operatie ‘Schone Handen’. Voor de helft draait die om – jawel – matchfixing. De andere helft draait dan weer om financiële fraude. ‘Vooral de omvang verbaasde me. Anderzijds: het voetbal is steeds meer een geldmachine geworden waarin veel mensen proberen een graantje mee te pikken. Dat moet ergens stopgezet worden. Die bom heeft in elk geval het grote voordeel dat het nu zeker niet bij een vodje papier kan blijven en dat er dus actie komt: het elfpuntenplan van Peter Bossaert dus.’

Boerenverstand

Nog een element in die ethische code: gendergelijkheid. ‘Dus ook streven naar een quotum voor vrouwen in de bondsorganen. Hoeveel procent precies, dat moet nog worden bekeken. Maar het is logisch, want er komen ook steeds meer vrouwen aan de top in bedrijven.’

Zelf deed De Clercq alvast een historische stap. ‘Eerlijk: ik heb nadrukkelijk gesolliciteerd voor de raad van bestuur. Ik wilde mee aan het stuur zitten en niet één keer om de drie maanden aanschuiven in een vergadering van het Uitvoerend Comité, Mieke De Clercq: ‘Ik wilde mee aan het stuur zitten.’

om daar te luisteren naar wat we misschien al weten. Dat is niet mijn ding.’

Ze trad toe op een uitgelezen moment. De Clercq is nu financieel consulent en rechter in handelszaken, maar is ook nog forensisch auditeur geweest bij KPMG, een internationale accountants en adviesorganisatie met 155.000 medewerkers in 144 landen. Kortom: fraudejager, dus. ‘Geregistreerd forensic auditor, jawel’, glimlacht ze. ‘Onderzoek naar geldstromen. Daar was ook een preventief luik aan: interne controle en zo veel mogelijk transparantie. Dat verleden kan mij nu bij de bond wel van pas komen, ja. Ik wil er graag aan meewerken.’

Door gezond WestVlaams boerenverstand in de bond te krijgen, bijvoorbeeld.

‘Dat wil ik er zeker inbrengen, ja. Maar één persoon zal het niet kunnen. En het zal ook niet alleen op Belgisch niveau kunnen, die schoonmaak.’

One of the boys

Opvallend: ook bij SV Waregem werd De Clercq gevraagd toen het er volop crisis was. ‘Daar zijn studies over gemaakt: vrouwen worden in een mannenwereld makkelijker aanvaard bij crisissen. (denkt na) Misschien is het zelfs niet meer gezond, alleen mannen onder elkaar. Maar ga nu niet overdrijven en maak daar nu niet van: “Als de mannen het niet meer zelf weten, hebben ze een vrouw nodig”.’

Ze schatert. Ze lacht veel en steekt niet weg dat ze enorm geniet, daar aan de top van het Belgische voetbal. ‘Als lid van het Uitvoerend Comité mocht ik mee naar het WK in Rusland en zag ik er drie matchen van de Rode Duivels. Geweldig, toch?’

Ze is one of the boys. One of the topboys zelfs. Het heeft meegespeeld in haar sprong naar de raad van bestuur. ‘Men heeft mij in Rusland als mens beter leren kennen, denk ik. Ik ben een rustige, rationele vrouw die veel voor het voetbal overheeft, zonder kenner te zijn. Als vrouw voel ik me ook thuis in dat mannenwereldje. In SintPetersburg vroegen ze mij zelfs of ik kon manillen, want ze hadden een man te kort. Op drie dagen hebben we zo’n twaalf uur gekaart, geloof ik. Ik had de dagen van mijn leven.’

‘Het voetbal is een geldmachine geworden waarin veel mensen proberen een graantje mee te pikken.’