‘Aviapartner besteelt zijn werknemers om zelf rond te komen’

Niet alleen gebrek aan personeel, ook de bedrijfscultuur bij Aviapartner zit werknemers hoog. Zij getuigen anoniem, uit vrees hun job te verliezen.

‘Ik ben 33 jaar. In de fleur van mijn leven, zeg dus maar. Maar mijn rug is stuk. Mijn schouders zijn verkalkt. Mijn armen zijn ontstoken. Ik ben lang niet de enige. Dit is mijn laatste werkdag. Ik heb mijn ontslag ingediend. Ik wil niet op mijn 45ste al met krukken lopen.’

‘In een Boeing zitten tot honderdtachtig koffers. Die moeten we allemaal uit het toestel halen, om dan de volgende vlucht in te laden. Dat zouden we met vijf horen te doen, maar de laatste tijd ben ik blij als we met drie zijn. Vroeger hadden we 45 minuten, nu nog een halfuur. Twee mannen zitten al die tijd op hun knieën in de buik van het vliegtuig

– 90 centimeter hoog. De piloot hangt uit het raam op zijn klok te tikken. Als wij te traag zijn, moet Aviapartner een boete betalen en worden wij op de vingers getikt.’

‘Drie van mijn collega’s waren langs een transportband in de buik van het vliegtuig gekropen, toen die achter hun rug vier meter naar beneden stortte. De ophanging was zo verroest dat ze het begaf. Als die jongens daar nog op hadden gezeten… Dat heeft veel indruk op mij gemaakt.’

‘Zeventig dagen aan een stuk heb ik deze zomer ge

-

werkt. Iedere dag zijn hier wel twintig mensen aan het werk die eigenlijk verlof hadden. Zij worden last mi

nute opgebeld om in te springen. Ze mogen weigeren, maar dan kom je op een slecht blaadje.’

‘Toen we vorige maand een premie ontvingen, kreeg iedereen een ander bedrag – maar iedereen minder dan verwacht. Niemand kon uit aan de berekening. We kregen geen duidelijkheid. Dat zet kwaad bloed. Wij hebben het gevoel dat de directie ons voortdurend belazert.

Dat er altijd een addertje onder het gras zit.’