De andere Syriëstrijder
Een jonge Tunesiër en zijn vader trekken naar Syrië, om verschillende redenen.
Lange baard, djellaba en een afkeer van de samenleving: zo leest de karikatuur van een jihadist. Dat beeld is niet van toepassing op Sami, een apa thische Tunesiër met zwakke gezondheid die amper aansluiting vindt in zijn omgeving. De redenen van zijn vervreemding zijn complexer dan een cliché kan samenvatten. Hij is tenslotte een mens.
Sami’s vader Riadh is gefascineerd door het internet en zoekt er antwoorden, vooral voor de migraine van zijn zoon. De keurig geschoren Sami zoekt op zijn beurt pro fessionele hulp. Hij probeert zich ook te amuseren en lief te zijn voor zijn ouders, maar het lukt hem niet. Het postrevolutionaire Tunesië, waar recentelijk verworven vrijheden zich vertalen in leegte en consumentisme, biedt ook geen alternatief.
Er valt geen sensatiezucht te bespeuren in zijn vertrek naar Syrië, noch in dat van de bijna gepensioneerde Riadh, die zijn zoon wil redden. Zo is Weldi een erfgenaam van de onopvallende alledaagse tragiek van de gebroeders Dardenne, coproducenten voor deze film.
In zijn debuut Hedi vertelde de Tunesische regisseur Mohamed Ben Attia over een man die zich verzet tegen zijn onderdrukkende omgeving. Dat werkte als een allegorie voor de Arabische Lente. In Weldi kiest Ben Attia voor de omgekeerde beweging: vertrekken vanuit een geopolitiek fenomeen om iets te vertellen over individuele zingeving. De interne strijd van de jongen en zijn vader staan centraal. Weldi is een sober portret van familieleden die hun geliefden zien vertrekken en de vragen waarmee ze achterblijven.