Iedereen zijn knakmoment
Het valt moeilijk te reconstrueren wanneer het precies is gebeurd. Wellicht was het geen specifiek tijdstip, meer een soort afglijden, een hellend vlak. Een lichte verdoving die je ongemerkt gevoelloos maakt naarmate de dosis wordt verhoogd. Zoals een kikker die blijft zitten in een pot water dat langzaam aan de kook wordt gebracht.
Wanneer, willen we maar zeggen, zijn we met zijn allen dit soort televisie normaal gaan vinden? Wanneer zijn we gestopt met schande te spreken over de manier waarop in programma’s als Boer zkt vrouw met mensen en hun gevoelens wordt gesold? Wanneer zijn we immuun geworden voor het stuitende voyeurisme van de camera bij die sakkerse ‘relatierealitytv’?
We pleiten zelf ook schuldig, hoor. We hebben ons ook laten bedotten door het pseudowetenschappelijke sausje dat over Blind getrouwd wordt gegoten, we zijn al die koppels ook op hun huwelijksnacht tot in de slaapkamer gevolgd. We lachen ook de deelnemers aan Temptation Island harteloos uit en vergoelijken dat met de dooddoener ‘ze weten toch waaraan ze beginnen’.
Dat laatste geldt natuurlijk ook voor de deelnemers aan Boer zkt vrouw – de wereld rond. Veel van die vrouwen hebben zich vast gewoon ingeschreven voor het avontuur, maar de voorbije afleveringen hebben we er ook enkelen zien instorten van verdriet en ontgoocheling. Dat is op zich al erg, maar hoe dit programma daar mee omgaat, is ronduit wreedaardig. Als de boeren hun definitieve ‘keuze’ bekendmaken, staan de twee overblijvende ‘kandidates’ naast elkaar. Als de uitverkorene haar boer dolgelukkig om de hals vliegt, mag de andere er beteuterd op staan kijken. Om dan even later door Dina Tersago of An Lemmens te worden toegesproken met: ‘Zullen we je koffer halen?’ Alsof ze net een rood scherm heeft gekregen bij De mol, in plaats van haar levensdroom aan diggelen te zien liggen.
Woorden van troost komen er zelden aan te pas. Boer Jeroen in Duitsland spande wat dat betreft de kroon. Hij had zijn beslissing al genomen nadat Joëlle hem twee weken geleden op een massage had getrakteerd. Hij sommeerde Dina om te melden dat hij zich niet lekker had gevoeld bij die massage, hij had Joëlle in de spiegel op hem zien zitten en dat was, zo sprak hij, ‘mijne knakmoment’. Hij vertelde dat verhaal wat later in even boertige bewoordingen aan die arme Joëlle zelf, die mocht opkrassen. ‘Misschien dat ge ’t al een beetje in uwe snuit had’, voegde hij er bij wijze van troost aan toe. We kregen zin om hém er ene op zijne snuit te geven. Dat was ónze knakmoment.
Wanneer zijn we eigenlijk dit soort programma’s normaal gaan vinden?