Gouden stem en indringende songs
In 2013 speelde Neko Case een teleurstellend concert in de Ancienne Belgique. Ze gaf haar subtiele ‘country noir’ een veel te lompe blueshoek mee, wat alle subtiliteit afroomde. In de Rotonde, een klein amfitheater in de Botanique waar artiesten in de schoot van het publiek spelen, kon Case dat rechtzetten.
Met een paar goeie songs uit haar jongste, uitstekende album
Hellon zette ze meteen de juiste toon. Zes muzikanten had ze mee: een jazzy drummer, een cabareteske pianist, een ervaren steelgitarist en vooral twee medezangeressen, die haar bijstonden met creatieve én erg nauwgezette harmoniezang. Er ging zowel kracht als elegantie vanuit, en veel soulgevoel.
Case heeft zo’n luxueuze begeleiding nodig, want haar muziek past in geen enkel hokje. Ze heeft een punkachtergrond die soms nog stormachtig oprispt, sluit aan bij het sentimentele van country, en verbreedt met gothicelementen en sociaal gerichte teksten. Haar heldere altstem roept herinneringen op aan Patsy Cline en Wanda Jackson, en is een trotse, overtuigende speerpunt in een rijk gelaagde muziekstijl.
Ze is vergelijkbaar met artiesten als Elvis Costello en Nick Cave, omdat ze zoveel tradities samenbrengt in een nieuwe architectuur. Maar Case heeft wat persoonlijke tegenslagen gehad en lange tijd gezocht naar een juist evenwicht. Ook dit concert zakte na een sterk begin fors in, door enkele te stereotiepe oefeningen, maar het herstelde zich met het boeiende trio ‘Maritimes’, ‘Hex’ en ‘Look for me’. Hoe minder zompigheid, en hoe meer soberheid, hoe beter Case ons kon betoveren.
Hoogtepunten waren het nieuwe ‘Halls of Sarah’, de radiohit ‘Hold on hold on’ en vooral ‘Hellon’, met die geweldige openingszin ‘God is
not a contract or a guy’ en dat apocalyptische tussenstuk, allemaal aanzet om te gaan nadenken over onze omgang met de natuur. Het illustreerde nog een kracht: Case beheerst de kunst om te dramatiseren. Ze vertelt, acteert, evoceert en doet nadenken.
Een gul, beklijvend concert.