‘Het is niet onze taak burgers erop te wijzen dat ze zich moeten gedragen’
Vier van de elf songs op Simulation theory van Muse zijn al eerder uitgebracht, ‘Dig down’ zelfs al in de zomer van 2017. Maar ook bij een échte nieu we als ‘Blockades’ voel je aan je water dat die lichte, drup pelende piano’s van de intro gaan uitbarsten in een refrein vol pathos en paranoia. Je weet zelfs precies welke pathos. Dat maakt de achtste van Muse weinig verrassend.
Zullen we dan maar eerst de song aansnijden die wel totaal verrast? In ‘Propaganda’ doet Muse een Prince, met een diepe stem in het refrein en gortdroge, minimalistische funk. De fans zullen het haten, maar onze mondhoeken waren niet naar omlaag te krijgen.
Geloof de doemberichten niet dat het achtste album van Muse geen gitaren bevat. Vergeleken met Drones, dat een echte rockplaat was, zijn er inderdaad meer keyboards: warme synths uit de oude doos die ons zowel in de opener ‘Algorithm’ als in ‘Blockades’ deden denken aan JeanMichel Jarre. Maar op ‘Pressure’ bindt een typische Musegitaar de strijd aan met een wat platte beat, terwijl Bellamy ‘pressure building’ fluistert alsof hij elk moment kan uitbarsten in ‘Push it’ van SaltnPepa. Meer gitaargeweld is te horen in ‘Thought contagion’ en ‘Blockades’.
Simulation theory is ook de meest poppy plaat van Muse in tijden, en dat is niet onverdeeld positief. De melo dieuze synthpop van ‘Some
Veel grijze mannen zie je, als je op www.rvdj.be naar de samenstelling van de Raad voor de Journalistiek kijkt. Te beginnen met de voorzitter, Hubert Van Humbeeck, de éminence grise van Knack. Voorts onder meer Stefaan Michielsen, senior writer bij De Tijd, en Flip Voets, gepensioneerd VRTjournalist. De gemiddelde leeftijd van de raad wordt gelukkig naar beneden gehaald door Frederik De Swaef, hoofdredacteur Regio bij De Persgroep en, met wat goede wil, door Tim Pauwels, de ombudsman van de VRTnieuwsdienst.
Van de 18 effectieve leden (6 journalisten, 6 vertegenwoordigers van de mediabedrijven en 6 externen) zijn er maar drie vrouwen. Komt het daardoor dat de raad een blinde vlek lijkt te hebben voor seksisme, zoals Dirk Voorhoof in een opiniestuk aankaartte (DS 8 november)?
De aanleiding daartoe was een klacht van Hilde Van Mieghem over een ranzige Facebookpost over haar, die op de website Pmagazine.be prominent werd uitgespeeld en bejubeld. De raad gaf Van Mieghem gelijk, maar alleen omdat ze vóór publicatie geen wederwoord had gekregen en omdat bij het stuk op een misleidende manier naar naaktfoto’s van haar was gelinkt (alsof die uit Playboy kwamen, terwijl het beelden uit een film waren). Niet vanwege de seksistische uitlatingen, wel vanwege de manier waarop de journalist die uitlatingen behandelde.
‘Mag ik eerst aanstippen dat onze raad ook 18 vervangende leden telt, dat in de praktijk alle 36 Christopher Wolstenholme (bas), Matt Bellamy (zang, gitaar), Dominic Howard (drums).
thing human’ mag hier mooi staan als rustpunt tussen het geweld en ‘Thought contagion’ heeft Coldplayachtige ‘oohs’: het zijn wel geen songs die meteen in de canon van Muse terechtkomen. Echt zwak is het David Guet taachtige zangeresje van schatten of journalisten hun werk naar behoren hebben gedaan.’
‘In eerste instantie proberen we te bemiddelen als er klachten zijn, om de zaak in der minne te regelen’, zegt Knapen. ‘Als dat niet lukt, organiseer ik een hoorzitting met drie leden van de Raad, de klagende partij en de geviseerde journalist of zijn vertegenwoordiger. De drie leden – in deze zaak was daar trouwens een vrouw bij – rapporteren daarna aan de raad, die gezamenlijk tot een uitspraak komt.’
In dit geval was die uitspraak dus in het voordeel van de klager, maar dat heeft voor de journalist of het medium geen juridische gevolgen. Wie daarop uit is, moet naar de rechtbank.
Wat is het nut van de Raad voor de Journalistiek dan? ‘Alle media zijn gehouden een samenvatting van onze uitspraak – door ons opgesteld – te publiceren’, zegt Knapen. ‘Dat doen ze ook. Ik kan je verzekeren dat ze daar niet licht over gaan, als de uitspraak in hun nadeel is.’ (th)
‘Get up fight’. Simulation theory is geen slechte plaat en het geluid is weer super: je hóórt de drumvellen veren in ‘Break it to me’. Maar van de band die volgend jaar Rock Werchter mag afsluiten, verwacht je meer.
PIETER KNAPEN Ombudsman RVJ